Terug in Ens

Gisteren heb ik de laatste 85km vanuit Sleen naar Ens gefietst. De thuiskomst viel niet zo zwaar als verwacht, maar ik had me er ook al een week op voorbereid. Het vrije leventje onderweg is weer voorbij, maar ik heb de afgelopen maanden wel weer voor 200% geleefd. Een percentage wat ik in het normale leven nooit ga halen weet ik uit ervaring. Daar moet ik dan zelf maar mijn conclusies uit trekken.
Op mijn weblog staat slechts een fractie van wat ik beleefd heb onderweg en het gevoel dat het mij gaf is moeilijk in woorden uit te drukken. Bovendien moet alles wat ik geschreven heb ook met een korreltje zout genomen worden. Eind jaren 70 las ik ooit in een motortijdschrift: ''Reisverhalen geloof ze nooit, ze zijn altijd overdreven'', en zo is het ook. Maar als jezelf nog niet zo bereisd bent spreken ze wel tot de verbeelding, althans dat was vroeger bij mij zo. Altijd was ik nieuwsgierig naar het gevoel dat reizen me zou geven, en welbeschouwd ligt niks je in de weg om dat zelf te gaan ontdekken. Als ik mensen vertelde dat ik alleen drie maanden op de fiets weg ging zag je ze soms al bedenkelijk kijken, maar welbeschouwd gaat het helmaal niet meer om het fietsen. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij de woorden die Jan Bartelds (nog steeds geen familie van..) vorig jaar over me schreef en waar ik apetrots op ben: ''hij heeft geen doel: geen afspraken, niets hoeft. Gewoon doortrappen. Nooit alleen,want de wereld ligt aan je voeten''. Jan kende me toen nog maar kort maar begreep al snel wat voor mij de essentie van het reizen was.
Bedankt Jan voor het bijhouden van mijn weblog. Ik zag er eerst niks in maar uit eindelijk is het voor mij een waardevol dokument geworden van mijn IJslandreis. Ik hoop dat ook de bezoekers van mijn weblog genoten hebben van mijn '' beslommeringen''onderweg. Ik ben nieuwsgierig wat jullie ervan vonden. Reacties kunnen gemailed worden naar mijn gmail adres.

We zijn weer thuis

Foto: zojuist de grens bij Sellingen (NL) overgestoken

Na ongeveer 80 km, ik ben gestart in Bad Zwischenahn, ons landje weer binnengefietst. Het ontvangstcomitee, in de vorm van webmaster Jan Bartelds (geen familie van ....), stond al klaar om mij op gepaste wijze het land binnen te loodsen. Vreemd genoeg was het vandaag de warmste dag van de hele reis. Voor het eerst in korte broek. De boerenomelet lieten we ons goed smaken in het rustieke, maar altijd gezellige, en niet te vergeten pittoreske Sellingen (de parel van Westerwolde). Snel even bijgepraat over de stand van zaken in Nederland. Zelfs na drie maanden van mijn afwezigheid is het niet gelukt een kabinet in elkaar te timmeren. Anton Geesink en Jean Nelissen hebben de zomer niet overleefd, maar verder ging het volgens Jan met de BV Nederland crescendo. De werkgelegenheid is blijkbaar weer aangetrokken en alle geinteresseerde werkgevers kunnen zich melden. Heel Emmen was uitgelopen zo leek het, en al die gezelligheid bracht ons in de verleiding om een terrasje op te zoeken. Na 2 x een Leffe Blond gingen we in een straf tempo richting Sleen.
De eerste dag in Nederland 'feestelijk' afgesloten met een restaurantje. En onmiddellijk viel de gastvrijheid weer op van de horeca in ons land. "Ik heb hier nr. 31 en 32". We hadden de menukaart onvoldoende in ons hoofd en staarden ietwat wezenloos richting serveerster. "Als je je nummer niet onthoud dan wordt het wel heel moeilijk", was de reactie van de onbeschofte pizzavrouw. Je zult begrijpen dat we al gegeten en gedronken hadden. Zo 'zout' had ik in maanden al niet meer gegeten. Kortom we zijn weer thuis.

Nederland binnen handbereik

Gisteren was ik al voor 12.00 uur in Brunsbuttel. s' Middags laat Wolfgang mij, op mijn verzoek, wat van Brunsbuttel zien. Bij mijn benen valt dat in minder goed aarde. De tol voor de kilometers van de afgelopen dagen.
Vandaag was ik erop gebrand Bad Zwischenahn te halen. Zo'n 165 kilometer. Ik ben dus vanmorgen vroeg getrokken. In 2007 heb ik met dit stuk veel moeite gehad vanwege de wind. Maar de wind laat het vandaag helemaal afweten, zodat ik soepeltjes Bad Zwischenahn bereik. Nog ruim 200 km en dan zit het er helaas op.

Een 'korte' etappe

Na de lange dag van gisteren doe ik het vandaag, ondanks de rugwind, wat rustiger aan. De teller blijft vandaag op 170 km steken. Ik ben nu in Busum. Een zeer toeristisch plaatsje waar ik eigenlijk een bloedhekel aan heb, maar om een of andere reden ga ik hier elke keer weer naar toe. Morgen hoef ik maar tot Brunsbuttel, waar ik weer bij vrienden langs ga. Dat is krap 50 km vanaf hier. Dus min of meer een rustdag.

Lange etappe

Het ging vandaag als een speer. Na meer dan 180 km (!) ben ik nu in Ribe, de oudste stad van Denemarken. Niet dat ik haast heb, maar het ging gewoon lekker. En bovendien had ik rugwind, zodat ik niet echt 'geleden' heb vandaag. Omdat ik te beroerd ben om op de kaart te kijken rij ik nog 10 km om. Een klassieke fout van mij. Als ik zo doorga ben ik over 2 dagen in Brunsbuttel. Maar meestal moet ik tol betalen voor zulke dagen als vandaag.

Barbeque in Vrist bij Hans Vilhelm

Gister heb ik afscheid genomen van Stefanie en Stephan. Na 4 dagen zit ik eindelijk weer op de fiets. Ik rij richtig het noorden om een vriend, die ik 2007 in Noorwegen ontmoet heb, te bezoeken. De afspraak was dat hij me in de loop van de dag zou bellen om me op te halen met de auto ergens halverwege. Het lang verwachtte telefoontje komt pas als ik al 117 km heb gefietst. Als hij hoort hoe ver ik al ben zegt ie dat ik de laatste 30km ook wel kan fietsen en dat ie de barbeque vast aansteekt. Ook belangrijk natuurlijk, dus zo gezegd zo gedaan. Eenmaal in Vrist aangekomen word ik vol gegooid met drank en eten. Het is drie jaar geleden dat ik Hans Vilhelm voor het laatst gezien heb, maar het lijkt wel alsof ik hem eergister nog gesproken heb.

Vandaag heb ik uitgeslapen en een beetje gecomputtert. Even gekeken naar wat vacatures op internet en maar gauw afgesloten wegens een opkomende depressie. Zorg voor de volgende week. Om 11uur komt de professor thuis van 2 uurtjes les geven en vanmiddag stond een bezoek aan een kleine bierbrouwerij op het programma. Helaas waren we te laat maar ik heb wel een mooi stukje Denemarken gezien. Morgen begint dan echt de terugtocht naar huis. Maar de drang om naar huis te gaan, zoals de afgelopen twee keer, ontbreekt dit jaar.

Weer op het vasteland

Vandaag was het mooi weer, zodat ik de hele dag op het dek in het zonnetje heb gezeten. Om klokslag 21.00 uur legt de boot, de Norronia, aan in de haven van Esbjerg (Den). Het duurt nog tot 22.00 uur dat ik werkelijk voet aan wal kan zetten. Met Stefanie en Stephan fiets ik naar de camping en het eerste dat mij opvalt is het lichtlopende asfalt en de verkeerslichten.
Morgen fiets ik richting het noorden om een vriend te bezoeken in Vrist. Maaandag gaat het als een speer terug naar Holland. In ongeveer 7 dagen.