Weer asfalt onder de wielen

Toen ik gisteren mijn tent uit kwam leek het weer goed en ook het zuchtje wind kwam van de goede kant. Dus de boel maar ingepakt en vertrokken. De kilometers rolden gestaag onder mijn wielen door en het wachten was op het 'vreselijke zuidelijke stuk' van de Sprengisandur. Om een lang verhaal kort te maken .... het vreselijke stuk bleef uit.
Na 3 dagen zit ik weer op asfalt. Van andere fietsers had ik het een en ander gehoord over los zand, keien, kilometers lang stukken wasbord en steile heuvels. En ik zou vaak moeten duwen. Welnu: ik heb geen meter hoeven lopen en vond de route eigenlijk best goed. Ik heb al veel slechtere stukken gehad op IJsland. Ik heb er wel van genoten. Het landschap was prachtig. Een paar foto's geven misschien een goed beeld van het binnenland.
Ik zit nu wel weer in de bewoonde wereld. Uitgerekend het weekend dat ik eigenlijk had willen vermijden. Maar de koffie die ik net heb gedronken smaakte dubbel zo goed. Tijd om een supermarkt op te zoeken. Ik heb mijn kwarktoetjes al 3 dagen moeten missen.

Bij het bereiken van het asfalt heb ik de bandenspanning nagekeken. Achter verlies ik altijd druk. Er zat minder dan 2 bar in i.p.v. de 4,5 waar ik normaal mee rij. Het verklaart wel waarom ik goed vooruit kwam op de stukken met losse ondergrond. Na de spanning weer op normaal niveau te hebben gebracht kan ik ook weer tempo maken op het asfalt. De laatste 20 km voor Arnes krijg ik nog even tegenwind. Elf jaar geleden was dit allemaal nog gravel, maar het asfalt rukt steeds verder op. Op dit moment komt er niet veel meer bij. Ik heb begrepen dat het geld op is.

In Arnes staat de camping vol met leden van een trekkastvereniging (accordeon). Maar ik heb een mooi rustig plekje gevonden waar geen campers en caravans kunnen staan. Op die plek hebben we elf jaar geleden ook voor de eerste maal het rek van mijn broer zijn motor laten lassen. Dat moesten we later nog een paar keer doen.

Morgen rij ik richting de kust. Ik wil maandagmiddag met de boot naar het eilandje Vestmannaeyjar.

Opnieuw geen bereik

Het ziet er naar uit dat Bertus vandaag weer problemen heeft met zijn mobiele telefoon om z'n berichten door te sturen. Dat kan er op duiden dat hij met een gunstige wind toch geen rustdag/wandeldag/wasdag heeft ingelast. En zich niet meer in de nabijheid van een nederzetting zoals Nyiadalur heeft bevonden. Een paar dagen geleden hebben we die radiostilte opgevuld met wat informatie over de Sprengisandur. In dat bericht, van 28 juli 2010, was ook een link opgenomen met de titel 'Call of the Wild'. Bij nader inzien verwijst Bertus in zijn allereerste bericht (maandag 17 mei 2010), over zijn eerdere tochten naar de Noordkaap en Santiago, al naar die website:

"Ik herinner mij een foto en een reisverslag op internet. Van een 'verslagen' fietser in de regen. Ergens in de middle of nowhere. De tekst onder die foto luidde: "demoralized and weary but with no choice but to continue". Uit ervaring weet ik echter dat de soep nooit zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. Maar de natuur moet je nooit onderschatten, en natuur is er plenty op IJsland".

Voor de volledigheid nog even de link naar Call of the Wild.

Morgen weer bereik?

(jb)

Prijsvraag

Midden op de Sprengisandur. In Nyidalur. Een eenvoudige plek waar je kunt verblijven. Even tijd gehad om me te buigen over de prijsvraag. Op 14 juli had ik in het weblog de volgende vraag gesteld:

"Iets van een geheel andere aard. Mijn schoenen. Die zijn inmiddels 2 keer goed nat geweest en stinken een uur in de wind. Voor oplossingen voor dit probleem houd ik me warm aanbevolen. Stuur de goede oplossingen naar ................... "
Bij voorbaat hartelijk dank,

Welnu: er zijn twee oplossingen ingezonden op de prijsvraag, die eigenlijk geen prijsvraag was. Met de inzending van mijn zus kon ik helaas mijn probleem niet oplossen. Ik heb n.l. geen zout bij me. De oplossing van Peter van Bohemen is origineler en practischer. En verdient de hoofdprijs (sorry zus). Over een passende prijs zal worden nagedacht door een betrouwbare en deskundige jury.
Het antwoord en tevens de oplossing voor mijn probleem zoals door Peter is aangedragen:

Hoi Bertus,

Ik heb een oplossing voor je stinkende schoenen: Flikker ze in een vulkaankrater en laat de zwavellucht er een nachtje intrekken!

Peter, felicitaties vanuit het verre IJsland. Je hoort nog van me.

Surprise: 'ik heb gewoon bereik'

Ik zit nu halverwege de Sprengisandur en tot mijn verbazing heb ik gewoon bereik, zodat ik jullie mooi ff bij kan praten.
Gistermorgen (woe) zat alles potdicht en het miezerde. Maar het weer zou in de loop van de dag beter worden. Bovendien stond de wind gunstig, zodat ik om 11.30 uur gewoon op mijn fiets ben gestapt. De eerste 35 km zijn goed te fietsen en met een briesje in de rug schiet het ook nog eens lekker op. Daarna wordt de weg wat slechter, maar ik heb al veel erger gehad. Aanvankelijk moet ik nog wat klimmen, maar daarna zit ik op de hoogvlakte en is het puur genieten van de ruimte en de rust. Na 90 km zie ik een tentje staan en als ze me horen steken twee goed gehumeurde Oostenrijkers hun kop uit de tent. Na een kort praatje fiets ik nog even door om nog van de gunstige wind te profiteren. Na 100 km zet ik mijn tentje op.

Vandaag waaide de wind uit een andere hoek en hoewel het niet hard waaide zakt toch het tempo, maar omdat ik vandaag maar tot Nyiadalur (hut/camping) ga is de 'ramp' te overzien. Regelmatig stoppen automobilisten, als ik even stil sta, om te vragen of alles goed is. Welnu: alles is goed, wat heet ... prima zelfs. Ongeveer 5 km voor Nyiadalur krijg ik mijn eerste serieuze rivieroversteek. Dus ik wissel van schoeisel en rol mijn pijpen op. Hoewel het niet diep is, is het toch even oppassen als de stroming wat sterker is. Mijn waterdichte tassen gaan dan werken als drijvers. Vlak voor Nyiadalur moet ik nog een iets minder heftig riviertje oversteken. Eenmaal aan de andere kant zie ik hoe een Italiaan in een dieper gedeelte bijna zijn bmw verzuipt. Ik snel hem te hulp en met vijf man krijgen we zijn motor weer op het droge. We controleren het luchtfilter, maar dat is nog droog. De bougies kunnen we niet controleren omdat de man nauwelijk gereedschap bij zich heeft. Bij het starten golft het water uit de uitlaat. Uiteindelijk krijgt men het ding aan de praat, maar ik vrees het ergste als ik hoor dat er water in de olie zit.

Ik heb nog 100 km Sprengisandur te gaan. En die schijnen het ergste te zijn, zodat ik er waarschijnlijk 2 dagen voor nodig heb. Morgen blijf ik hier om wat te wandelen en te wassen. Tenzij de wind gunstig is. In dat geval ga ik verder.

Radiostilte

Terwijl Bertus de Sprengisandur gaat bedwingen, en we een aantal dagen geen 'verbinding' meer met hem zullen hebben, kunnen we de 'radiostilte' gebruiken om wat achtergrondinformatie over de Sprengisandur-route voor de aandachtige lezer van het weblog te verzamelen.

Onderstaande links geven een aardig beeld van de 'barre' tocht. Een uiteenlopend aanbod. Youtube-filmpjes van anderen. Een pagina waarop je met Google-maps zelf kunt navigeren in het betreffende gebied en links naar Sprengisandur-info van o.a. wikipedia.

Youtube:
Sprengisandur 1
Sprengisandur 2

Google-maps:
Navigate on the Porisvatn

Info:
Call of the Wild
Wikipedia
Fietstocht door de binnenlanden van IJsland
IJsland-info.nl

(JB - blogbeheerder in tijden van radiostilte)

De laatste voorbereiding

Vanmorgen regende het in Myvatn, maar nadat ik afscheid had genomen van Pieter en Evelien (bedankt voor de gezelligheid) en klaar was voor vertrek was het al weer droog.
Als ik bij de supermarkt een ontbijtje wil gaan scoren word ik aangesproken door een Nederlands reisgezelschap. Ze nodigen me uit voor de koffie en ik krijg er wat te eten bij. Alhoewel ze hun bewondering uitspreken over mijn reis, wat natuurlijk wel mijn ego streelt, probeer ik 't allemaal wat af te zwakken. Want zo moeilijk heb ik het hier nog niet gehad.
Onderweg richting Godafoss kom ik de Schot tegen die ik een paar dagen terug in Akureyri heb gesproken.
Ik ben lekker op tijd op de camping en heb alles in orde gemaakt om morgen de Sprengisandur op te kunnen. 250 km gravelroad van het slechtere soort plus rivierdoorwadingen staan me te wachten. De meeste fietsers doen er 5 a 6 dagen over, dus ik ben op 't ergste voorbereid. Hoewel ik niet zeker weet wat me te wachten staat denk ik dat ik er wel van zal genieten. De onzekerheid knaagt wel een beetje aan me. Weersverwachting voor morgen: regen. Als 't weer erg slecht is wacht ik nog een dag. Zo niet dan horen jullie waarschijnlijk over een weekje pas weer iets van mij.
Niet in paniek raken als het iets langer gaat duren a.u.b.

Bertus in beeld

Van al die mensen die Bertus ontmoet, en dat zijn er velen zoals de lezer van het weblog wel weet, is er af en toe iemand die een foto van hem maakt. Zo staat Bertus er ook nog eens op. De strijd tegen de elementen krijgt wat meer inhoud als je de 'zwoegende' fietser, in het geel, op bovenstaand plaatje ziet. Zo te zien gaat het hem voor de wind.

De foto (datum 09-06) is gemaakt door Thomas Eckardt. Bertus en Thomas hebben elkaar dus in de eerste week op IJsland ontmoet. Klik op de foto voor een uitvergroting.

Thomas, heel hartelijk dank.

(jb-webmaster)

Een dagjestoerist

Afbeelding boven: vulkaan Hervfjall

Afbeelding onder: de vulkaan Krafla

Vandaag een beetje de toerist uitgehangen. Eerst bij Krafla wezen kijken en daarna bij Hervfjall. Een krater die op zich niet zo bijzonder is, maar wel mooie uitzichten gaf. De variatie in landschappen is hier zeer divers en de vele kleuren springen er goed uit.
Vanmorgen eerst nog 32 foto's naar Jan (de webmaster) gemailed, zodat jullie vandaag of morgen een indruk kunnen krijgen van wat IJsland te bieden heeft. Hou het webalbum IJsland dus in de gaten.
Ik kom geregeld oude bekenden tegen. En van de meesten loopt de vakantie op zijn eind.

Morgen ga ik terug naar Godafosss waar de Sprengisandur begint. Het weer schijnt wat minder te worden en de wind draait waarschijnlijk naar 't westen. Maar wachten op een gunstige wind heeft geen zin.

Een uitzonderlijk warme dag

Foto: myvatn - grasbegroeide pseudokraters

Om 8 uur werd de Godafoss al overspoeld met toeristen. Ik zit eerst, voordat ik vertrek, nog een uur een kop koffie te drinken met Jurgen. Een Duitser die ook op de camping stond.
Na 15 km stop ik, en opnieuw bij een automuseum. In vergelijking met de vorige heeft deze iets meer te bieden. De laatste 30 km naar Myvatn voeren me over eeen hoogvlakte en langs bergen met schitterende kleuren enerzijds en een troosteloze grauwe lavawoestijn anderzijds. Reykjalid is erg druk en op de camping, i.t.t. wat ik had verwacht, eveneens. Het toeristenseizoen is hier in volle gang. Desondanks ga ik hier morgen een beetje rondkijken en proviand inslaan voor de Sprengisandur-route door het binnenland.
Als ik net mijn eten op heb komen Pieter en Evelien het restaurant binnen en ze komen gezellig bij me zitten.
Vandaag was het uitzonderlijk warm. Maar mij hoor je niet klagen. Tot nu toe heb ik weer vette mazzel met het weer en ik kan alleen maar hopen dat 't zo blijft.
Ik ben wel benieuwd hoe het met de tour is gegaan.

Nieuwsgierig

Het is al na twaalven als ik uit Akureyri vertrek. Dat komt omdat ik in gesprek raak met een Engelsman die actuele informatie heeft over de Sprengisandur. Hij was mentaal en fysiek gebroken op 't zuidelijke deel. Dat deel schijnt erg slecht te zijn. Hij heeft daar vele kilometers moeten duwen.
In plaats van over de 1 naar Godafoss te fietsen blijf ik de kust volgen richting Grenivik. In Laufas bezoek ik opnieuw een openluchtmuseumpje (oude boerderij). Via de 835 rij ik terug richting de 1. Eigenlijk rij ik 30 km om, maar het is de moeite waard. Ten eerste mijd ik zo een stuk van de drukke 1 en ten tweede is het dal waar ik door rijd erg mooi. De wind die inmiddels is aangewakkerd heb ik bovendien in de rug, zodat ik ook nog eens lekker opschiet.
Eenmaal terug op de 1 tref ik Pieter en Evelien weer. Het Nederlandse stel dat ik sinds Siglufjordur dagelijks tref. Zij komt eigenlijk uit Zwitserland en daar wonen ze ook.
Ik installeer me op de camping bij de Godafoss waar ik ook weer de twee Fransen zie, die ik in Geysir had gesproken, en die me adviseerden om de Kjolur van zuid naar noord te fietsen. Als ik ze vertel dat ik 't in 2 dagen heb afgelegd dan spreken ze hun waardering voor mij uit. Maar zo zwaar was het eigenlijk niet. Nee dan de Engelsman. Die heeft het noordelijke deel van de Sprengisandur met de bus gedaan.
Ik ben nu wel erg nieuwsgierig naar die Sprengisandur. Ik bereid me op het ergste voor. Morgen eerst naar Myvatn, via een omweg, om zo de drukke 1 te mijden.

Geen plaatjes

De 23 km naar Akureyri leg ik in slechts 2 uur af. Eindelijk een beetje de gang erin. In Akureyri probeer ik foto's te mailen, maar de pc geeft alleen maat toegang tot internet. Maar ik moet toch eerst de foto's van mijn camera naar de pc transporteren. En dat gaat niet. Ik ga dat eerdaags ergens anders opnieuw proberen.
Dit weekend blijft het weer nog goed, maar maandag schijnt de wind voor mij uit de verkeerde hoek te gaan waaien. Maar gelukkig is er niets zo veranderlijk dan het weer. En dat gaat zeker op voor IJsland. Voor de rest weinig nieuws. Ik doe het rustig aan en overweeg om nog even naar Askja (actieve vulkaan in een afgelegen deel van de centrale hoogvlakte) te trappen, want ik heb nog tijd genoeg. Oh ja, volgend weekend schijnt 't 3 dagen feest te zijn op IJsland. En dit gaat volgens traditie gepaart met heel veel drank. Hoewel ik wel van een biertje houd hoop ik dat ik dan op de Sprengisandur uithang, zodat ik van die shit dan geen last heb. De maandag schijnt het ergst te zijn als iedereen weer naar huis moet.

Toch de tunnel

Via de kustweg verlaat ik Siglufjordur weer. Na 25 km ga ik bij 't zelfde pompstation koffie drinken. Tussen Olafsfjordur en Dalvik ligt een tunnel die ik graag wil omzeilen. Maar geen van de locals kan mij vertellen hoe ik op de oude weg kom.
De weg naar Olafsfjordur is supermooi. Hij looopt tussen de hoge bergen. De laatste 18 km daal ik af naar Olafsfjordur. En de gravelroad is mooi vlak. En daarom kan ik het tempo lekker opvoeren. De oude weg vind ik uiteindelijk vlak voor de tunnel. Hij loopt langs de berghelling en ik zie dat een gedeelte van de weg is weggeslagen. Ik kies deze keer voor de tunnel. Als ik mijn tentje heb opgezet in Dalvik verschijnen ook de Nederlanders die ik gisteren heb gesproken. Ze zijn ook door de tunnel gekomen. Maar volgens mij moet er een track door de bergen liggen.

Iets geheel anders: gisteren kreeg ik een sms-je van een uitzendbureau (niet tempoteam). Of ik ook beschikbaar was. Welnu: nog ff niet dus. Maar er is nog wel werk.

Nooit de tunnel, altijd de pas

Vandaag uitgeslapen. Ik hoef maar tot Siglufjord te rijden. Ik ben weer tussen de bergen beland met links en rechts nog sneeuw. Voor Siglufjord ligt een tunnel, maar ik neem de oude pas, de Siglufjardarkard. Een schitterend gravelpad dat me naar ongeveer 650 meter hoogte brengt. In de klim kom ik een Nederlands stel tegen en zodoende kom ik toch nog laat in Siglufjord aan. Na wat inkopen te hebben gedaan voorzie ik op de camping eerst mijn fiets van nieuwe remblokjes. Morgen ga ik richting Dalvik. Vlak voor Dalvik ligt ook een tunnel, maar uiteraard zoek ik de oude pas weer op. Is vaak een beetje afzien, maar dikwijls de moeite waard.

Een rustige dag

Ik heb het vandaag rustig aan gedaan. Ik probeer pas zondagmiddag bij Myvatn (een meer in het noorden in een zeer actief vulkanisch gebied) aan te komen. Om de weekenddrukte te mijden. Dus vandaag een automuseum bezocht. De foto's uit vroegere tijd waren het leukst. Al vroeg ben ik in Hofsos waar ik in eerste instantie op de camping wil staan. Maar er staat een straffe wind en ik ben nog fris, dus ik besluit nog 18 km door te fietsen. En nu staat mijn tentje op een golfbaan. Dat zie je hier wel meer. Gisteravond arriveerde er nog een Duitse fietser op de camping die ze het dubbele tarief probeerden af te troggelen. Het is dat ik hem al verteld had dat het 500 Kr kostte, anders ... Ik vertrouw die IJslanders zowiezo toch al niet en fietsers nemen ze al helemaal niet serieus. De mensen die uiteraard in het toerisme werken zijn uiteraard vriendelijk, maar de categorie in de grote 4 x 4 zijn een stelletje softies die zichzelf zwaar overschatten. En hoe groter de wielen hoe erger ze zijn.
Tijd om te koken, mijn favoriet hobby .......

"Welke idioot gaat hier nou fietsen"

Ik slaap altijd lang, maar eergisteren stond ik al om 8.30 uur klaar voor vertrek. Allereerst schiet ik nog even de verplichte plaatjes bij Geysir. Als ik terugkom bij mijn fiets raak ik in gesprek met twee Franse fietsers. Ze vertellen me dat ik vanwege de wind beter van noord naar zuid kan fietsen, maar ik ben vastberaden. Als afscheid drink ik met Stefan nog een kop koffie en stap dan op de fiets. Bij de Gulfoss maak ik opnieuw de verplichte plaatjes en na weer een kop koffie vervolg ik mijn weg. Na 25 km houd de asfaltweg op. Ik ben dan 2,5 uur onderweg. Een beetje wind tegen. De weg gaat over in wasbord met veel losse stenen waar mijn voorwiel regelmatig op wegstuitert. Na eeen paar kilometer wordt het beter. Maar dan moet ik een hoogte beklimmen. Als ik bijna op het hoogste punt ben wordt ik bijna van de weg geblazen, zodat ik 1,5 km moet lopen. Ik heb moeite om ' t spulletje' op de weg te houden. Eenmaal over het hoogste punt neemt de wind wat af en probeer ik voorzichtig verder te fietsen. Dat lukt. Vervolgens begint de weg te dalen. Daardoor kan ik een beetje vaart maken tot ik bij een gletschermeer kom. Na dit meer krijg ik opnieuw wasbord met stenen in allerlei soorten en maten. Na 75 km en 11 uur later, waarvan een kleine 8 uur op de fiets, houd ik het voor gezien en zet mijn tent op. Uit het zicht van de weg. Hoewel het allemaal niet vanzelf ging was het toch een fijne dag en mijn moraal is zeker niet gebroken.

Na een slechte nachtrust stap ik om kwart voor tien, onder een bewolkte hemel, weer op de fiets. In de wetenschap dat ik nog maar 25 km erg slechte gravelroad krijg. En bovendien staat er nauwelijks wind. Als ik 2 Poolse fietsers tegenkom betrap ik mezelf op de gedachte " welke idioot gaat hier fietsen". Als ik bij Hveravellir ben wil ik koffie gaan drinken, maar 't ligt 2 km van de hoofdroute af en aan het einde van een klim. Zonde van de tijd en energie en bovendien ligt er 35 km verderop een hut waar ik ook koffie kan drinken. Na 32 km gaat de route over in een goed berijdbare gravelroad. Om half vier bereik ik de Afanihut waar ik wel koffie ga drinken en een broodje eet. De thermoskan met koffie drink ik helemaal leeg en ik krijg er gratis nog wat kleine lekkernijen bij. Na de koffie voel ik me als herboren en ' vlieg' over het gravel. Na nog een hongeraanval, en ik mijn laatste brood op eet, bereik ik zonder problemen de camping aan de ringweg nr. 1. In iets meer dan 8 uur rijd ik 40 km meer dan eergisteren. Zoveel verschilt dat door de wind.

Vandaag doe ik het rustig aan en rijd ik 20 km naar Varmahlid en breng een bezoekje aan Glaumbear. Een piepklein openluchtmuseum.
Morgen 107 km naar Siglufjord. Aan de noordkust. Het weer blijft overbeterlijk mooi.

Mijn vriend de wind en een lekke versnellingsnaaf

Gisteren niet zo'n toffe dag gehad. Ik moest een stukje over de 1 en daar was het erg druk. Bovendien was het vrijdag en dus 'alle' IJslanders waren weer op pad met hun sleurhutten.
Op de 35 richting Geysir was het niet veel beter. Mijn vriend de wind was ook weer van de partij en werd, al fietsend richting het noorden, alleen maar sterker. Als ik pauzeer ontdek ik dat mijn versnellingsnaaf weer zo lek is als een mandje. En dat is niet echt handig op gravelroads. Het trekt een hoop vuil aan.
Op de camping kom ik direct in gesprek met een ambitieuze Duitser die over een paar jaar de wereld rond wil per fiets. Door dit gesprek kwam het er even niet van om mijn dagelijkse berichtje te schrijven voor dit weblog.
Geysir is uiteraard erg toeristisch, maar voor mij niet echt interessant.

De wind waait vandaag uit dezelfde hoek als gisteren. Een sterke wind, dus het word een pittig dagje. Het is wel zonnig. Ben benieuwd of de sterke wind mijn moraal kan breken op de Kjolur-route.
Misschien vanavond geen bereik met mijn mobiel.

Oh ja, en Wim - bedankt voor je mail.

Van Reykjavik naar de zuidkust

Vanmorgen stond ik na 9 uur al klaar voor vertrek. Maar door overal een praatje te maken duurt het nog al even eer ik werkelijk op weg ga. O.a. nog even bijgepraat met Reiner, die ik de 1e dag al ontmoet heb. Hij is blij verrast me hier te treffen.
Reykjavik uitkomen zonder de grote weg te mijden valt niet mee. Er zijn wel fietspaden, maar geen wegwijzers. Uiteindelijk vind ik de 42 die me naar de zuidkust voert. Ik neem een uitstapje via de 428 omdat een Duitser me had vertelt dat ie heel zwaar zou zijn. Op een klimmetje na, waar ik vanwege losse stenen een stukje moet duwen, is het een schitterende route door een desolaat stukje IJsland. Maar niet echt zwaar. Vanwege de rugwind trap ik, over kilometers wasbord, maar even door tot in Porlakshofn. Zodat ik morgen eenvoudig Geysir kan halen. Vanavond nog even de remmen demonteren en de asjes smeren. Ze blijven een beetje hangen.
Nu nog even koken en maar hopen dat het morgen ook weer mooi weer is.

Een indrukwekkend orgel

Foto: Hallgrimskerk

Met Bruno (de Zwitser) ben ik vandaag de hoofdstad Reykjavik gaan bekijken. En mijn tweede opdracht van deze reis uitgevoerd: het maken van een foto van een 'famous' orgel in de kathedraal van Reykjavik. Na drie kerken bezocht te hebben is het mij wel duidelijk welk orgel ik moet fotograferen. Bruno had me al vertelt dat 't orgel in de Hallgrimskerk gebouwd is door een bekende orgelbouwer. Het is gebouwd door de beroemde firma Gleissorgel uit Bonn. Dus Evert, als ik terug ben kom ik je mijn eigen gemaakte plaatjes langsbrengen. En ik heb geluk, want er gaat ook nog iemand op het orgel spelen. En het moet gezegd worden, het geluid is nog indrukwekkender dan het orgel zelf. Meer over het orgel: www.hallgrimskirkja.is.
Op zich is Reykjavik best een aardige stad. Zeker als het mooi weer is. Toch wordt het tijd dat ik weer een beetje kilometers ga maken. Ik zak eerst nog een stukje af naar het zuiden om me dan vervolgens langzaam op te gaan maken voor de Kjolurroute van zuid naar noord. Door het binnenland.
Iets van een geheel andere aard. Mijn schoenen. Die zijn inmiddels 2 keer goed nat geweest en stinken een uur in de wind. Voor oplossingen voor dit probleem houd ik me warm aaanbevolen. Stuur de goede oplossingen naar bertusdierkes@gmail.com.
Bij voorbaat hartelijk dank,

Bertus

Een nieuwe uitdaging

Om vier uur vanmorgen was alles bevroren. Maar om acht uur brandde ik mijn tent al weer uit. Ik ben naar Reykjavik gereden, maar uiteraard via een omweg. Er zit een klim in de route van slechts 2 km, maar wel van 15 %. Halverwege de klim begint 't te regenen. En aangezien het er niet naar uit ziet dat het droog gaat worden ga ik in regenpak verder.
Als ik Reykjavik bereik ga ik eerst koffie drinken bij een pompstation waar ik in gesprek raak met een Zwitser en naar de tour kijk. Na een uur ga ik verder en eenmaal op de camping breekt de zon weer door, zodat alles weer kan drogen. Later arriveert er een Engelsman die de Sprengisandur (is meestal pas in juli open) heeft gereden. Vanwege slecht weer heeft hij er 8 dagen over gedaan. Die Sprengisandur is hier wel een begrip onder fietsers. Zoiets als de Alpe d'Huez, maar dan veel groter. Iedere fietser vraagt er naar en ik zuig alle informatie in mij op die ik kan krijgen. Ik ben nu ook vrij zeker dat ik 'm ga proberen. Lees hier meer over de Sprengisandur.

Morgen waarschijnlijk een dagje Reykjavik.

Een rustdag in de tour de IJsland

Om half acht brand ik mijn tent al uit. Omdat ik vandaag niet hoef te verkassen gooi ik mijn tent open en blijf ik lekker nog even liggen. Voor het geval het weer mocht omslaan, ga ik eerst lopend naar Pingvellir. Eigenlijk is het, afgezien van een kloof en een mooi uitzichtpunt, helemaal niet zo bijzonder. Maar voor de IJslander heeft deze plek een grote historische waarde en is het bijna een bedevaartsoord. Lees hier het echte verhaal over Pingvellir.
Terug op de camping kijk ik mijn fiets even na. Maak de remblokken en mijn velgen schoon (anders slijten ze zo hard). Ververs de olie in mijn versnellingsnaaf en reinig, smeer en stel de ketting. Een Duitse fietser komt vragen of ik problemen heb met mijn fiets. Hij blijkt veel nuttige belangrijke en voor mij bruikbare informatie te hebben over de routes in het binnenland. De Oostenrijker, die met niemand praat, is inmiddels ook op de camping aangekomen. Hij heeft in de Westfjorden slecht weer gehad en vandaag voor 't eerst weer zon. Terwijl ik met hem praat staat ie te beven als een rietje en maakt ie een aangeslagen indruk op mij.
Morgen naar Reykjavik, waar ik voor iemand een foto moet maken van het kerkorgel in de kathedraal. Na de papegaaiduiker mijn 2e opdracht. Ik hoop dat de kathedraal open is. Ik had Reykjavik liever gemeden, maaar belofte maakt schuld en ik doe het graag voor de desbetreffende.
De regen die 1,5 uur geleden is begonnen is voorbij, dus ik kan gaan koken.

De planning en tijd voor de fiets

Het was pas na 12 uur dat ik uit Borgarnes vertrok. Heb mijn tijd weer staan verteuten en ik moest nog shoppen.
Op 't laatst moment heb ik besloten om niet de kortste maar de meest interessante route naar Pingvellir te nemen. Vooral het laatste stuk van de 48 is bijzonder mooi.
Gelukkig is het zondag, zodat alle IJslanders weer naar huis zijn en de camping weer lekker rustig is. De prijs valt me zodanig mee dat ik gelijk voor twee nachten heb betaald. Morgen moet ik de fiets onder handen nemen en voor de rest ga ik hier wat rondkijken. Gelukkig heb ik genoeg proviand mee, want in het winkeltje hier is alles een kwart duurder.
Ik had gedacht het eiland in zes weken rond te fietsen, maar alles neemt een beetje meer tijd in beslag dan geplanned. Op zich is dat geen drama. Ik heb al een alternatieve route in mijn gedachten. De Askja (actieve vulkaan) heb ik al geschrapt en over de Sprengisandur ( is een deel van het desolate IJslandse hoogland) twijfel ik nog, omdat ik heel veel proviand mee moet nemen. Als het mee zit kan het in vijf dagen. Maar als het tegen zit .....

Naar Borgarnes

De 125 km naar Borgarnes waren vlak en dus gemakkelijk. Met weinig wind en geen bewolking en dus kan ik de hele dag de Snaefellsjokull achter me zien liggen. Op een gegeven moment bemerk ik dat ik, ondanks het vlakke parcours, niet echt vooruit kom. Een zachte achterband. Gezien de staat van de band vermoed ik een lekke achterband. Na demontage vind ik niks. De boel weer gemonteert en het ventiel extra aangedraaid. Dat zal vermoedelijk de boosdoener zijn geweest.
Ongeveer 10 km voor Borgarnes begint het te regenen, zodat ik in Borgarnes eerst inkopen doe en vervolgens onder het genot van 5 koppen koffie de bui afgewacht. Ondertussen krijg ik gezelschap van het Duitse stel van gisteren. Tegen 20.00 uur is het droog en zoek ik de camping op.
Mijn regenjack blijkt niet geheel waterdicht meer. Mijn mouwen zijn zeiknat. Over een paar dagen maar even in de hoofdstad Reykjavik een beter exemplaar 'scoren'.
Morgen schijnt het weer beter te zijn.

Er zijn 22 nieuwe foto's toegevoegd aan het webalbum IJsland.

Op het onderste kaartje een deel van de westkust van IJsland. Het 'rondje' Snaefellsjokull (geheel links) is hier goed zichtbaar. Klik voor een vergrote weergave op het kaartje.

Het bovenste kaartje laat de zuidelijke richting naar Borgarnes zien.

Rondje Snaefellsjokull

Vandaag rondje Snaefellsjokull gedaan. Hoewel de gletscher in de mist verborgen blijft is de 570 die langs de gletscher voert bijzonder mooi. Vooral de afdaling naar Arnarstapie die wel vrij is van mist. Ik kom daar in gesprek met een Duits stel dat op een lift wacht omdat 't te hard waait (?!). Hoewel ze met ATB's (met aanhanger) fietsen, rijden ze met smalle wegbanden, waardoor ze op gravelroads nauwelijks grip hebben. Zodoende hebben ze, hoewel ze 1 week langer op IJsland zijn dan ik, slechts de helft van mijn kilometers gefietst. Het was wel gezellig, want we zitten bijna drie uur te 'ouwenelen'.
De route terug langs de kust is minder interessant, maar bied me wel een blik op 't witte topje van de Snaefellsjokull. Terug op de camping staan er Nederlanders naast me met dezelfde fiets als mij. Weliswaar in een auto, maar ze zweren me dat dit de eerste maal is dat ze de auto mee hebben.
Morgen probeer ik Borgarnes te halen, maar of dat lukt hangt uiteraard van de wind af.

Een mager bekkie?

Nederland in de finale? Wie had dat gedacht. Ik in ieder geval niet.
Vanmorgen werd ik pas om half elf wakker. Ik hoef maar 25 km vandaag naar Olafsvik. Het is een beetje druilerig weer. Morgen zou het beter zijn. Dat komt dan goed uit, want dan wil ik een rondje Snaefellsjokull doen.
Toen ik me gisteravond geschoren had schrok ik van mijn magere bekkie. Vanmorgen, na ruim 12 uur te hebben geslapen, zag het er al weer een stuk beter uit. Maar de inspanningen en de kou laten duidelijk hun sporen na. Hoewel ik me prima voel neem ik toch maar even wat gas terug. Een beetje 'bijvoederen' kan geen kwaad. Dan komt alles wel weer goed.
Inmiddels verschijnt er al weer een blauwe lucht aan de horizon.

Update van de laatste paar dagen

Een aantal dagen is het niet gelukt nieuws te plaatsen. Hier een update vanaf zondag 4 juli.

04-07:
Stuart en ik zijn vandaag elk weer onze eigen weg gegaan. Hij was goed gezelschap. Iemand met een groot gevoel voor humor. Ik ga verder richting het oosten en heb opnieuw rugwind. Na 12 km krijg ik een klim van 6 km, die mooi gelijkmatig is en die ik dan ook moeiteloos omhoog fiets. Na de afdaling gaat 't redelijk vlak naar Flokalundur. Onderweg kom ik nog een Italiaan en 2 Canadezen op de fiets tegen. Vooral de Canadezen hebben interessante informatie voor wat betreft de routes rond Landmannalauger. Maar ik heb de indruk dat het fietsen over gravel hun al snel te veel is.
Als ik aankom in Flokalundur begint het te regenen. Voordat ik mijn tent op zet wacht ik in mijn regenpak rustig de bui af. Ik zie ook de tent staan van Wolfgang en Antoinette. Na eindelijk weer een warme douche is hier het zonnetje ook alweer doorgebroken. Morgen heb ik 120 km op de planning staan. Ik hoop dat de wind me dan ook weer gunstig gezind is.

05-07:
Update komt morgen. Ik ben een beetje laat en moet nog koken en douchen.
Nederland halve finales, niet slecht.

06-07:
Toen ik gisteren op de fiets stapte was het windstil (!). Perfect om de 120 km langs de kust naar Bjarkalundur te fietsen. Na 4 km krijg ik een stuk van 15 km waar ze met de weg bezig zijn. Dat betekent voor mij veel gehobbel en gebobbel. De wind is inmiddels ook opgestoken. Twee fikse klimmen aan het eind van de dag zorgen voor 't toetje. Ik had het idee om dit stuk te mijden met behulp van een veerboot, omdat ik dacht dat het geen interessant stuk om te fietsen zou zijn. Maar ik heb tijd zat en dus heb ik het toch maar gefietst. En daar heb ik geen spijt van . Landschappelijk was het zeer de moeite waard. Onderweg ontdek ik dat mijn trapas krom is. Geen idee hoe dat gebeurt is. Ik heb er op zich geen last van en dramatisch is het ook niet. Ik heb een nieuwe in de fietstas.
Ik kwam ook nog een Pools stel tegen. Ook op de fiets. Ondanks dat ze niet veel te besteden hebben, zijn ze wel bereid hun eten met mij te delen.
Vandaag een kleine 100 km. Ik weet niet of dat gaat lukken.

07-07:
Vanmorgen zat ik pas om 11.30 uur in het zadel. Ik heb na de inspanning van gisteren wel heel goed geslapen. Als ik na 25 km koffie ga drinken stappen even later ook Wolfgang en Antonette het etablissement binnen. Koffie drinken duur ff wat langer. Twee uur later vervolg ik mijn eigen weg. De afstand naar Bidadalur blijkt, in tegenstelling tot wat ik dacht, geen 100 km maar iets meer dan 60 te zijn. Ik kom dus nog op tijd op de camping aan. Ik haal wat 'vers' geld en doe wat inkopen. Vanavond maar even mijn fiets nakijken. Ik ben overigens verbaasd over mijn soepele benen. Na een dag als gisteren draaien ze lekker.
Het wordt nu wat drukker op de campings. Het vakantieseizoen op IJsland komt nu op gang. En ik kom nu dagelijks andere fietsers tegen.
Morgen koers ik richting Sneafelljokul. Kijken hoe de wind dan staat.

08-07:
De wind was vannacht sterk toegenomen en ik verwachtte hem schuin tegen. Een reden om vanmorgen al snel te besluiten om vandaag in Budardalur te blijven. Na de koffie en de vraag aan de serveerster 'of het hier altijd zo hard waaide' en zeker na het antwoord van haar 'dat het geen zin had de dag van morgen af te wachten' besloot ik (het was inmiddels al 11.30 uur) toch te vertrekken. De eerste 12 km waren 'levenslink'. Maar dan draaide de wind en ik krijg de storm zowaar in de rug. Af en toe zijn er stukken bij dat de wind van opzij komt en 'leunend in de wind' haal ik toch 20 km per uur. De gravelroad slingert zich door het glooiende landschap. En op de hoogste punten kan ik mijn eigen kilometers zien liggen. Zo zie ik het graag. Op de stukken met rugwind vlieg ik met 30 per uur (of meer) over het gravel. Olafsvik was het eigenlijke doel, maar in Grundarfjordur vind ik het wel welletjes. Veel verder dan verwacht. Ik hoop dat de bewolking morgen weg is, zodat ik een mooi zicht heb op de Snaefellsjokull.

Een dagje wandelen

Gisteren hadden Stuart en ik besloten om een dagje te gaan wandelen. We zouden via de hoofdweg richting Latrabjarg lopen. In de hoop dat we een lift konden krijgen. En die lift kregen we van gemeentewerkers, die waarschuwingsborden moesten plaatsen bij het klif. Op de plek waar onlangs die toerist naar beneden is gekukeld. Wat een wrang toeval. Als we de borden (op de kar) een beetje aan de kant schoppen, is er genoeg ruimte om te zitten. Ik ben blij dat ik de vorige dag al geweest was, want er zijn nu veel minder papegaaiduikers. Langs het klif lopen we terug richting camping. Van een Zwitsers stel, die daar ook zijn, mogen we af en toe de verrekijker lenen. Zo kunnen we de vogels van dichtbij en haarscherp bekijken. Van alle vogels die we zien is de papegaaaiduiker wel mijn favoriet.
Wandelroutes staan niet erg goed aangegeven op IJsland. We orienteren ons met een vaag kaartje en de gps van Stuart. Na 8 uur banjeren zijn we terug op de camping.
Het was weer een geslaagd dagje.
Vandaag zijn we terug gefietst naar Patreksfjordur. We hadden weer rugwind, zodat we eerder dan gepland in Patreksfjordur terug waren. Ik heb voor een paar dagen inkopen gedaan, omdat ik de komende paar honderd km waarschijnlijk geen winkels tegen ga komen.
Stuart gaat morgen richting het noorden en ik naar het zuiden. Voorlopig heb ik geen beschikking over een internetverbinding. Maar zo snel als mogelijk stuur ik weer wat foto's.
Over de Westfjorden: ik vind het een van de mooiste gebieden van IJsland. En dat komt door de hoogteverschillen en de mooie uitzichten.

1e opdracht voltooid

Na twee dagen eindelijk weer 'ontvangst'. En weer in staat mijn berichten per sms te versturen.
Eergisteren samen met Stuart richting Breidavik gefietst. De eerste 12 km 't fjord in worden we continu van de weg geblazen. Daarna gaan we weer richting het westen en krijgen we de stormwind in de rug. Op een gegeven moment moeten we 't binnenland in en dat betekent klimmen. Maar met de wind in de rug is het niet moeilijk om een lekker tempo te vinden.
De camping in Breidavik is iets duurder. Maar wel met douche (ongeveer 2 minuten warm water). En 'gratis' internet, dwz onbeperkt voor 800 Kronen en wel je eigen computer meenemen natuurlijk. Maar de koffie is wel echt gratis.
's Avonds komen we nog in gesprek met een Amerikaan, die nog naar Latrabjarg gaat om papegaaiduikers te 'schieten'. En of we mee willen. En die uitnodiging neem ik graag aan, want ik heb een opdracht meegekregen om een foto van een papegaaiduiker te maken. Die 1e missie is geslaagd. Ik heb een paar hele mooie plaatjes van deze geinige vogel geschoten. Ik zal zo z.s.m. deze eigen foto's voor dit weblog of mijn webalbum IJsland aanleveren.