maandag 6 september 2010

Terug in Ens

Gisteren heb ik de laatste 85km vanuit Sleen naar Ens gefietst. De thuiskomst viel niet zo zwaar als verwacht, maar ik had me er ook al een week op voorbereid. Het vrije leventje onderweg is weer voorbij, maar ik heb de afgelopen maanden wel weer voor 200% geleefd. Een percentage wat ik in het normale leven nooit ga halen weet ik uit ervaring. Daar moet ik dan zelf maar mijn conclusies uit trekken.
Op mijn weblog staat slechts een fractie van wat ik beleefd heb onderweg en het gevoel dat het mij gaf is moeilijk in woorden uit te drukken. Bovendien moet alles wat ik geschreven heb ook met een korreltje zout genomen worden. Eind jaren 70 las ik ooit in een motortijdschrift: ''Reisverhalen geloof ze nooit, ze zijn altijd overdreven'', en zo is het ook. Maar als jezelf nog niet zo bereisd bent spreken ze wel tot de verbeelding, althans dat was vroeger bij mij zo. Altijd was ik nieuwsgierig naar het gevoel dat reizen me zou geven, en welbeschouwd ligt niks je in de weg om dat zelf te gaan ontdekken. Als ik mensen vertelde dat ik alleen drie maanden op de fiets weg ging zag je ze soms al bedenkelijk kijken, maar welbeschouwd gaat het helmaal niet meer om het fietsen. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij de woorden die Jan Bartelds (nog steeds geen familie van..) vorig jaar over me schreef en waar ik apetrots op ben: ''hij heeft geen doel: geen afspraken, niets hoeft. Gewoon doortrappen. Nooit alleen,want de wereld ligt aan je voeten''. Jan kende me toen nog maar kort maar begreep al snel wat voor mij de essentie van het reizen was.
Bedankt Jan voor het bijhouden van mijn weblog. Ik zag er eerst niks in maar uit eindelijk is het voor mij een waardevol dokument geworden van mijn IJslandreis. Ik hoop dat ook de bezoekers van mijn weblog genoten hebben van mijn '' beslommeringen''onderweg. Ik ben nieuwsgierig wat jullie ervan vonden. Reacties kunnen gemailed worden naar mijn gmail adres.

zaterdag 4 september 2010

We zijn weer thuis

Foto: zojuist de grens bij Sellingen (NL) overgestoken

Na ongeveer 80 km, ik ben gestart in Bad Zwischenahn, ons landje weer binnengefietst. Het ontvangstcomitee, in de vorm van webmaster Jan Bartelds (geen familie van ....), stond al klaar om mij op gepaste wijze het land binnen te loodsen. Vreemd genoeg was het vandaag de warmste dag van de hele reis. Voor het eerst in korte broek. De boerenomelet lieten we ons goed smaken in het rustieke, maar altijd gezellige, en niet te vergeten pittoreske Sellingen (de parel van Westerwolde). Snel even bijgepraat over de stand van zaken in Nederland. Zelfs na drie maanden van mijn afwezigheid is het niet gelukt een kabinet in elkaar te timmeren. Anton Geesink en Jean Nelissen hebben de zomer niet overleefd, maar verder ging het volgens Jan met de BV Nederland crescendo. De werkgelegenheid is blijkbaar weer aangetrokken en alle geinteresseerde werkgevers kunnen zich melden. Heel Emmen was uitgelopen zo leek het, en al die gezelligheid bracht ons in de verleiding om een terrasje op te zoeken. Na 2 x een Leffe Blond gingen we in een straf tempo richting Sleen.
De eerste dag in Nederland 'feestelijk' afgesloten met een restaurantje. En onmiddellijk viel de gastvrijheid weer op van de horeca in ons land. "Ik heb hier nr. 31 en 32". We hadden de menukaart onvoldoende in ons hoofd en staarden ietwat wezenloos richting serveerster. "Als je je nummer niet onthoud dan wordt het wel heel moeilijk", was de reactie van de onbeschofte pizzavrouw. Je zult begrijpen dat we al gegeten en gedronken hadden. Zo 'zout' had ik in maanden al niet meer gegeten. Kortom we zijn weer thuis.


vrijdag 3 september 2010

Nederland binnen handbereik

Gisteren was ik al voor 12.00 uur in Brunsbuttel. s' Middags laat Wolfgang mij, op mijn verzoek, wat van Brunsbuttel zien. Bij mijn benen valt dat in minder goed aarde. De tol voor de kilometers van de afgelopen dagen.
Vandaag was ik erop gebrand Bad Zwischenahn te halen. Zo'n 165 kilometer. Ik ben dus vanmorgen vroeg getrokken. In 2007 heb ik met dit stuk veel moeite gehad vanwege de wind. Maar de wind laat het vandaag helemaal afweten, zodat ik soepeltjes Bad Zwischenahn bereik. Nog ruim 200 km en dan zit het er helaas op.

woensdag 1 september 2010

Een 'korte' etappe

Na de lange dag van gisteren doe ik het vandaag, ondanks de rugwind, wat rustiger aan. De teller blijft vandaag op 170 km steken. Ik ben nu in Busum. Een zeer toeristisch plaatsje waar ik eigenlijk een bloedhekel aan heb, maar om een of andere reden ga ik hier elke keer weer naar toe. Morgen hoef ik maar tot Brunsbuttel, waar ik weer bij vrienden langs ga. Dat is krap 50 km vanaf hier. Dus min of meer een rustdag.

dinsdag 31 augustus 2010

Lange etappe

Het ging vandaag als een speer. Na meer dan 180 km (!) ben ik nu in Ribe, de oudste stad van Denemarken. Niet dat ik haast heb, maar het ging gewoon lekker. En bovendien had ik rugwind, zodat ik niet echt 'geleden' heb vandaag. Omdat ik te beroerd ben om op de kaart te kijken rij ik nog 10 km om. Een klassieke fout van mij. Als ik zo doorga ben ik over 2 dagen in Brunsbuttel. Maar meestal moet ik tol betalen voor zulke dagen als vandaag.

maandag 30 augustus 2010

Barbeque in Vrist bij Hans Vilhelm

Gister heb ik afscheid genomen van Stefanie en Stephan. Na 4 dagen zit ik eindelijk weer op de fiets. Ik rij richtig het noorden om een vriend, die ik 2007 in Noorwegen ontmoet heb, te bezoeken. De afspraak was dat hij me in de loop van de dag zou bellen om me op te halen met de auto ergens halverwege. Het lang verwachtte telefoontje komt pas als ik al 117 km heb gefietst. Als hij hoort hoe ver ik al ben zegt ie dat ik de laatste 30km ook wel kan fietsen en dat ie de barbeque vast aansteekt. Ook belangrijk natuurlijk, dus zo gezegd zo gedaan. Eenmaal in Vrist aangekomen word ik vol gegooid met drank en eten. Het is drie jaar geleden dat ik Hans Vilhelm voor het laatst gezien heb, maar het lijkt wel alsof ik hem eergister nog gesproken heb.

Vandaag heb ik uitgeslapen en een beetje gecomputtert. Even gekeken naar wat vacatures op internet en maar gauw afgesloten wegens een opkomende depressie. Zorg voor de volgende week. Om 11uur komt de professor thuis van 2 uurtjes les geven en vanmiddag stond een bezoek aan een kleine bierbrouwerij op het programma. Helaas waren we te laat maar ik heb wel een mooi stukje Denemarken gezien. Morgen begint dan echt de terugtocht naar huis. Maar de drang om naar huis te gaan, zoals de afgelopen twee keer, ontbreekt dit jaar.

zaterdag 28 augustus 2010

Weer op het vasteland


Vandaag was het mooi weer, zodat ik de hele dag op het dek in het zonnetje heb gezeten. Om klokslag 21.00 uur legt de boot, de Norronia, aan in de haven van Esbjerg (Den). Het duurt nog tot 22.00 uur dat ik werkelijk voet aan wal kan zetten. Met Stefanie en Stephan fiets ik naar de camping en het eerste dat mij opvalt is het lichtlopende asfalt en de verkeerslichten.
Morgen fiets ik richting het noorden om een vriend te bezoeken in Vrist. Maaandag gaat het als een speer terug naar Holland. In ongeveer 7 dagen.

vrijdag 27 augustus 2010

De hoogtepunten

Terugkijkend op mijn tocht over IJsland schieten mij de volgende hoogtepunten te binnen:

Een aantal toeristische hoogtepunten. Ontbraken ook niet in mijn routeschema. Myvatn - het prachtige meer in het noorden van IJsland. Landmannalaugar - dal in het binnenland van IJsland, begin of eindpunt van een populaire trekkingroute en Skaftafell - Nationaal Park in 't zuiden. Zeker in combinatie met een wandeling zijn deze bestemmingen aanbevelenswaardig.

Toch geniet ik altijd het meest van het onderweg zijn. De F225 en F208 naar en van Landmannalaugar, samen met de F206 naar Laka Gigar (Laki - spleetvulkaan)waren de mooiste. De routes door het binnenland, de Kjolur (F35)en de Sprengisandur (F26), wilde ik graag fietsen. 'Zo'n mannetje' (dat zei een Nederlandse over mij) ben ik ook wel weer. Het was puur genieten. Af en toe stopte ik om de stilte en de ruimte op me in te laten werken. Geweldig.

En last but not least: alle mensen die ik ontmoet heb. Dat begon al op de heenreis - op de boot - met Gert, Leo, Ton en Roos en dat ging door tot de dag van gisteren. Al die ontmoetingen geven nog meer kleur aan een reis en maken het leven onderweg aangenaam. En terugkomend op de vraag die vaak aan mij gesteld werd: 'is IJsland niet erg zwaar?'. Antwoord: nee, IJsland is een eitje.

Niet alles was leuk op IJsland

De irri-top 5 ziet er als volgt uit:

5. Fietsers die sneller waren dan mij.
Ik heb er niet veel getroffen,maar ze zijn er genoeg. En het worden er natuurlijk steeds meer naarmate ik ouder word.
4. Slechte info voor fietsers bij de tourist-infos.
Meestal werd me afgeraden ergens te gaan fietsen als ik er, tegen beter weten in, naar informeerde. Meestal zei ik "ik probeer het gewoon, er is altijd een weg terug". Ik hoefde gelukkig nooit terug. Ook informatie van andere fietsers was niet altijd betrouwbaar, omdat de grens voor de ene verder ligt dan van de ander. Ik moest vaak een inschatting maken van de persoon in kwestie.
3. De goed bedoelde vraag "is fietsen op IJsland niet zwaar?"
De zware dagen riep ik min of meer over mezelf af. Door de dagafstand te lang te maken of door slecht te eten of door de route de avond ervoor niet goed genoeg te bestuderen. Waardoor ik soms geconfronteert werd met een onverwachte klim of meer kilometers dan verwacht. Dat gebeurde gelukkig niet zo vaak zodat het van de eerste tot de laatste dag puur genieten was
2. De IJslanders in het weekend.
IJslanders die in het weekend de campings bevolkten hielden geen rekening met de privacy van andere gasten.

tromgeroffel ........

1. Automobilisten.
Daar waar motorrijders en vrachtwagenchauffeurs fietsers met respect passeerden waren de automobilisten een ware ramp. Vooral op de gravelwegen. De IJslanders gaven je wel ruimte maar minderden vaak weinig snelheid en zetten je volledig in het stof. Dit lostte ik op door aan de zijde waar de wind vandaan kwam te gaan fietsen. Dat leverde meestal geen problemen op. Toeristen met hun huurauto's leverden meer problemen op. Door de wind hoorde je ze vaak niet achterop komen. Bovendien waren ze er niet op bedacht dat je door de wind ging slingeren of slingerend op zoek was naar het beste spoor. Ook op het asfalt haalden ze je vaak op korte afstand in. Dit is overigens een universeel probleem dat ik overal waar ik gefietst heb in meer of mindere mate ben tegengekomen.

Prachtig fotowerk Gert Buter

Op de boot richting IJsland (mei 2010) heeft Bertus een ontmoeting gehad met Gert Buter. Gert heeft prachtige foto's gemaakt op IJsland. Ze zijn te zien via onderstaande link.
(jb)

Foto's Gert Buter

donderdag 26 augustus 2010

Eerste terugblik op IJsland

Met 6 uur vertraging verlaat de boot (de Norroena) de haven van Sedisfjordur. En dus heb ik tijd om, na 11 weken, de balans op te maken. Op het forum van de wereldfietser (http://www.wereldfietser.nl/) wordt IJsland wel eens een hardcore bestemming genoemd. Die mening deel ik niet. Ik heb het op IJsland niet zwaarder gehad dan op andere reizen. Toch heb ik wel fietsers getroffen die afknapten op de wind en de regen en/of op de slechte conditie van de wegen. Maar eigenlijk ontkom je op IJsland daar niet aan. De meeste fietsers trekken zich daar niets van aan en fietsen met een grote grijns het eiland rond. Wat dat betreft heb ik diep respect voor het Zwitserse stel Stepanie en Stephan, die op hun veel te zwaar beladen fietsen met een glimlach van oor tot oor ook het binnenland niet schuwden. Bovendien is het hun eerste reis per fiets en zijn ze vanuit Zwitserland naar de boot gefietst. En waar ik in 2 uur van Egilsstadir over de pas naar Sedisfjordur fiets, hadden zij over datzelfde traject 4 uur nodig. Waarbij ze de nodige kilometers gedrukt hebben. Hieruit blijkt maar weer dat het koppie belangrijker is dan de benen. En dat ze over de juiste instelling beschikken. Hun webblog: http://stefnstepf.blogspot.com/.
De grootste problemen die ik heb gehad waren een cameralens die niet meer zonder hulp terug ging en een geknapte schoenveter. Serieuze problemen dus. Ik heb aan mijn fiets minimale onderhoud gepleegd. Hij gaf geen krimp, ondanks dat hij heel veel te verduren heeft gehad.

Morgen de ergenis-top 5 en meer relevante informatie.

Bootreisje


Donderdag 26 augustus om 18.00 vertrokken vanaf IJsland
Vrijdag 27 augustus aankomst om 10.00 uur in Torshavn (Faroer)
Vrijdag 27 augustus vertrek naar Esbjerg om 11.30 uur
Zaterdag aankomst in Esbjerg (Den) - plm. 21.00 uur

woensdag 25 augustus 2010

Nog één nachtje slapen

Als ik na een rondwandeling van vier uur terugkom op de camping geloof ik mijn ogen niet. Een Duitser heeft zijn landrover , ondanks dat er plaats genoeg is op de camping, bijna in mijn tent geparkeert. Een slechte gewoonte die ze waaarschijnlijk hebben overgenomen van de IJslanders. Als ze mijn verbouwereerde gezicht zien knopen ze gauw een praatje aan. Veel tijd heb ik daarvoor niet, want ik ga buurten bij de vele fietsers die inmiddels ook op de camping zijn aangekomen. De boot heeft vertraging vanwege slecht weer. Ik kan morgen dus uitslapen. Alle tijd om mijn boeltje in te pakken en mijn laatste kronen op te maken.
Voor twee personen moest ik een steen meenemen. Ze kunnen gerust zijn, want die zitten inmiddels al een tijdje in mijn fietstas. Ene Jozef uit Zwitserland stuurt me zelfs nog wat lavasteen na. Deze man is een kleine beroemdheid hier. Al minstens 20 jaar komt hij hier al. Vier a vijf maanden per jaar (op de fiets), maar de laatste drie jaar rijd deze 68-jarige hier rond in het autootje die hij van van een IJslander heeft gekregen.

dinsdag 24 augustus 2010

Het einde nadert

Vandaag de laatste 27 km op IJsland. Op een of andere manier past alle bagage makkelijk in de tassen en houd ik ruimte over. Op de afdaling naar Sedisfjordur doe ik het heel rustig aan. Seyðisfjörður is de plaats waar de veerboten vanuit Europa aankomen. Al een paar dagen ben ik me bewust van het feit dat drie geweldige maanden IJsland er bijna opzitten. Een paar mensen zeiden me vooraf dat IJsland niet zo groot was en dat 11 weken een te lange tijd was. Uiteindelijk heb ik 5300 km weggetrapt op IJsland. En ik heb nog niet alles gezien. Inmiddels heb ik het plan opgevat hier nog een keer terug te komen om alleen in de binnenlanden te gaan fietsen. Maar dat vereist ietwat andere voorbereiding.

De komende dagen zal ik wat zinnigs en/of onzinnigs proberen te vertellen over mijn reis.
Nu drink ik nog een biertje met de Zwitsers, die waarschijnlijk met net zoveel weemoed als mij overmorgen afscheid nemen van IJsland.

maandag 23 augustus 2010

Wachten op de boot

Opnieuw een dag regen en dus hang ik nog steeds in Egilsstadir rond. De camping is inmiddels volgelopen met toeristen die terug moeten met de boot. Met Stephanie en Stephan, de Zwitsers, bekijk ik onze eigen weblogs. Als we de blogs vertalen lachen we ons blauw. De vertaling klopt van geen kanten. s'Middags help ik de Zwitsers met het verversen van de remblokjes. Eigenlijk is de dag omgevlogen. Er staan ook veel fietsers op de camping die morgen allemaal over de pas naar Sedisfjordur willen, omdat het morgen waarschijnlijk droog blijft.
Op de boot zal 't ook wel gezellig worden.

zondag 22 augustus 2010

Nog 3 dagen rondhangen op IJsland?

Het weer is goed, maar wel behoorlijk fris vandaag. De Israelier heeft me vanochtend al foto's laten zien van een besneeuwde Askja en vandaag was inderdaad al duidelijk te zien dat er verse sneeuw op de bergtoppen lag. Skidruklaustur valt een beetje tegen, maar de wandeling naar de Hengifoss (hangende waterval) is zeer de moeite waard.
Nog 3 dagen IJsland. Misschien dat ik morgen nog even naar Bjorkarfjordur fiets, want dat rondhangen schiet ook niet op. Hoewel ik hier in goed gezelschap verkeer, worden er de laatste dagen wel wat veel kronen omgezet in drank. Maar ik moet ook vast oefenen voor de moezeltocht, de afsluiting van het motorseizoen. Hoewel ik dit jaar amper begonnen ben. De jury had overigens besloten de winnaar van de prijsvraag twee halve liters echt IJslands bier te overhandigen. Na rijp beraad is hier toch van afgezien. De ene reden is dat ik 't gewicht zelf mee moet slepen. En de andere reden is dat Peter 't lichte bier waarschijnlijk niet verdraagt. De jury gaat opnieuw in beraad. Wordt vervolgd.

Nog even de oplossing van Peter voor diegene die het gemist hebben:

Hoi Bertus,

Ik heb een oplossing voor je stinkende schoenen: Flikker ze in een vulkaankrater en laat de zwavellucht er een nachtje intrekken!

zaterdag 21 augustus 2010

Rendiervlees met salade en aardappelen

Gisteren ontmoette ik bij het pompstation nog een stel Zwitsers die nog 2 weken langer op IJsland rond hebben gefietst. Ook zij gaan donderdag 26 augustus met de boot terug. Samen met hen en Thorsten ga ik nog een biertje drinken, zodat ik pas om twee uur in mijn tent lig.
Vanmorgen (zaterdag) was het zo slecht weer, dat ik besloten heb in Egilsstadir te blijven. Ik drink veel koffie, bezoek een museum en hang wat rond. s'Avonds nemen we deel aan een buffet waarvan de opbrengst naar de lokale gemeenschap gaat. We nemen automatisch deel aan een loterij, waarvan de hoofdprijs een vliegreis naar Europa is. Die prijs win ik niet, zodat ik gewoon met de boot terug kom. Het menu bestaat uit rendiervlees met salade en aardappelen. Het is het lekkerste dat ik in 3 maanden gegeten heb. Een Australische en een Israelier voegen zich s'avonds nog bij ons gezelschap en we zakken door tot in de kleine uurtjes.
Vandaag (zondag) ga ik naar Skriduklaustur. Daar worden de festiviteiten voortgezet. Van een local heb ik een lift aangeboden gekregen. Met fiets en al, zodat ik vrij ben om terug te gaan wanneer ik wil. Maar het weer is goed. Ik denk dat ik maar op de fiets ga. Dan kan ik mijn kater (auw koppijn) er gelijk uitfietsen.
Op het kaartje boven (klik op het kaartje voor een uitvergroting): centraal ligt Egilsstadir. Seydisfjordur, de havenplaats met verbinding naar europa, ligt 30 km ten oosten van Egilsstadir. Skriduklaustur vind je ten zuid-westen van Egilsstadir.

vrijdag 20 augustus 2010

De winter nadert

De regen tikte vrolijk op mijn tentdak. En dus pak ik mijn tent weer nat in. In mijn regenpak en warme kleding, want het wordt hier toch knap fris, vertrek ik richting de klim die me weer uit het fjord moet brengen. De borden gaven gisteren al aan dat er stukken van 18% in zitten en ik moet vandaag dan ook kleine stukjes lopen. Eenmaal boven is het zicht beperkt, maar uiteindelijk bereik ik het meertje op de top en achteraf valt het altijd weer mee. Al mijn warme kleding, die ik voor de beklimming had uitgedaan, trek ik weer aan. Vooral mijn handschoenen vergeet ik niet. Richting Egilsstadir loopt het continu af zodat ik daar om 1 uur al arriveer.
Op de camping tref ik Thorsten weer aan. Hij is, vanwege het slechte weer, hier maandag met de bus naar toe gegaan. Helaas zit hij nu nog steeds in het slechte weer.
Morgen wil ik naar Borgarfjordur. Maar de weersverwachting is niet zo goed. De IJslanders hier zeggen dat de winter er aan komt. Nou ja, eerst maar een biertje.

donderdag 19 augustus 2010

De lichtste versnelling

Gisteravond begon het stevig te waaien en de wind blies de bewolking weg, zodat vanmorgen de zon scheen en ik alles droog in kon pakken. De wind waait nog steeds uit 't noorden. En die kant moet ik op. Dit zorgde ervoor, samen met de steiging van de weg, dat het niet erg opschoot in het Fagridal. In de afdaling door het Fagridal sla ik op de 953 af richting Brekka. De klim die me naar het Mjoifjordur moet brengen geeft me meer problemen. De weg lijkt redelijk vlak, maar ik heb bijna de lichtste versnelling nodig om vooruit te komen. De omgeving is overigens landschappelijk erg mooi en waarschijnlijk voor veel toeristen een gemiste kans. In de afdaling kom ik langs de Klifbrekkufossar die zich trapsgewijs naar beneden stort. Diezelfde afdaling moet ik trouwens morgen omhoog en dat kon wel eens een hele klus worden. Van een Zwitser in Brekka hoor ik dat de weg op 700 meter hoogte ligt. En dus is het een behoorlijke klim. In Brekka is niet veel te zien. Wat wil je ook met 60 inwoners.
In ieder geval heb ik een warme douche en een mooi stukkie gras voor mijn tentje. Met op de achtergrond het geluid van de branding.
Wat wil een mens nog meer.

woensdag 18 augustus 2010

Kouwe klauwen

De plaatsjes aan de fjorden liggen er mooi bij. Alles is netjes. Een beetje zoals in de Zwitserse Alpen.
Ik krijg tussen Eskifjordur en Neskaupstadur een heuse klim van 8 km voor de kiezen. Twee kilometer voor de tunnel, op de top, regen ik nog even zeiknat. Aan de andere kant van de tunnel is het weer niet veel beter, zodat ik mijn regenbroek toch maar aantrek voor de afdaling. De regen striemt in mijn gezicht en mijn handen vriezen er bijna af. Ik ben zo 'slim' geweest om mijn handschoenen op de camping te laten liggen. In Neskaupst geeft een bord 7 graden aan. Geen wonder.
Na de koffie moet ik dezelfde weg terug, want Neskaupst is een dead-end street. Maar met een storm in de rug gaat dit vrij gemakkelijk. Eenmaal weer boven, bij de tunnel, zie ik een gravelpad. Waarschijnlijk de oude weg. Hoewel het zicht nihil is gok ik er toch op. Het blijkt inderdaad de oude weg. Met kouwe klauwen daal ik na de top met geschwinde spoed af naar de koffie in Eskifjordur.
Op de camping heb ik weinig mogelijkheden om mijn natte kloffie te drogen. Datgene dat vanmorgen nog nat was van gisteren. Maar dat is alleen maar even vervelend als je het s'morgens aantrekt.

dinsdag 17 augustus 2010

Een beetje afbouwen

De eerste 20 km vandaag heb ik mist, regen en zon. De Oostfjorden zijn lekker rustig en de plaatsen liggen op betrekkelijk kleine afstand van elkaar. Zodat ik af en toe weer koffie kan drinken onderweg. Tussen Faskrundfjordur en Reynarfjordur ligt een tunnel. Maar uiteraard neem ik de weg langs de kust. Vooral de laatste 30 km zijn erg mooi. De wind schitterde vandaag weer door afwezigheid en de flarden bewolking geven de fjorden een mooi aangezicht. Het is een mooi gebied om een beetje af te bouwen van mijn reis.
Morgen ga ik zonder bepakking even retour naar Neskaupstadur. Daarbij moet ik over een pasje. Dus altijd leuk.

maandag 16 augustus 2010

Zes halve liters en weinig zicht

Hoewel de camping gratis is in Breiddalsvik is dat financiële voordeel gisteravond totaal teniet gedaan. MetThorsten, een Duiste fietser, heb ik in het hotel doorgezakt. Ondanks de 6 halve liters ben ik vanmorgen vroeg op en tot mijn verbazing ben ik zo fris als een hoentje. Tegen tienen vertrek ik in de regen voor een rondje over de Oxipas. Het zicht is nog minder dan gisteren, maar na 25 km word het droog en trekt het een beetje open. Toen ik bij het begin van de pas aan kwam is het duidelijk dat het zicht boven helaas nihil is. De eerste 6 km zijn het zwaarst. Met stukjes van 17 %. In de mist haal ik een Fransman in en samen rijden we naar de 1, waar onze wegen scheiden. Ik moet dan nog 2 km klimmen. Daarna kan ik de afdaling inzetten en weer meer zicht krijgen. Ongetwijfeld heb ik een mooi stukje IJsland gemist door de nevel.
De Oostfjorden hebben topjes tot 1200 meter. Ik kan nog een paar leuke klimmetjes verwachten de komende dagen.

zondag 15 augustus 2010

Een waterdichte muts

In Djupivogur was het zicht beperkt tot een paar 100 meter door de mist. Omdat het droog is pak ik de boel toch maar in en fiets richting Breiddalsvik. Na 17 km ga ik even van de weg af om een afgelegen waterval te bekijken. Net als ik klaar ben met het maken van foto's komt er een bus het smalle weggetje opgedraaid zodat ik me weer snel uit de voeten maak. Inmiddels is het begonnen te miezeren. Eigenwijs als ik ben trek ik mijn regenpak niet aan en dus kom ik zeiknat in Breiddalsvik aan. De camping blijkt gratis te zijn.

Vandaag kwam ik tot de volgende conclusie. In de regen fietsen is niet echt vervelend zolang het maar niet koud is. Mijn ruim 10 jaar oude Gore-tex jas is niet meer waterdicht. En last but not least: ik wil een muts uit 't zelfde materiaal als mijn sokken.

Morgen een rondje zonder bepakking over de Oxipas (de 939). Dat is ongeveer 100 km. Ik hoop wel dat het dan een beetje goed weer is en dat ik een beetje zicht heb.

zaterdag 14 augustus 2010

A real cyclist

Om kwart over 9 zit ik al op de fiets. Het weer is prachtig. Net als het landschap. Onderweg haal ik een Fins stel in die ik gisteren op de camping heb gesproken. Nu valt me pas op dat Kaisa haar onderbenen mist en protheses heeft. Dat betekent dat alle kracht uit haar bovenbenen moet komen. Kijk ook even op het weblog van de Finnen. Zie hringevur.blogspot.com. Om 2 uur kom ik aan in Djupivogur, waar ik in gesprek kom met een Nederlands gezin. De ouders zijn met 5 kinderen onderweg in een huurcamper. Ik word uitgenodigd voor de broodmaaltijd. Dat aanbod sla ik uiteraard niet af. Het is een gezellig stelletje zo bij elkaar.
Een Italiaan vult bij de pomp gratis mijn brandstoffles.
De komende dagen is slecht weer voorspelt. Mocht het morgen echt slecht weer zijn dan blijf ik hier een dagje. Ik kan hier wat wandelen en er schijnen veel soorten vogels (jawel) te zitten.
Van de wind waar veel fietsers aan de zuidkust last van hebben heb ik nog niet veel kunnen bespeuren.

Op het genoemde weblog hierboven staat ook een stukje tekst + foto's van de ontmoeting met Bertus (jb).

de tekst:
A real cyclist
"Today we kept bumping into Bertus, who started a bit later in the morning but was keeping a higher speed on the road. He was ultimately headed for Seydisfjördur where he'd catch the ferry back to mainland Europe. But to make it interesting he was taking a ferry to Denmark, where he would then continue biking until he'd reach his home in the Netherlands. We felt like such amateurs with our flight tickets in Kaisa's backpack... "

Tekst + foto's ook te zien via deze link:
http://hringvegur.blogspot.com/2010/08/real-cyclist.html

vrijdag 13 augustus 2010

Naar Höfn

In tegenstelling tot wat mij was 'beloofd' regende het vandaag, zodat ik de eerste 50 km zeiknat ben geworden. Het tankstation (met cafetaria) is zeer welkom. Na de koffie gaat het verder naar Höfn waar ik inkopen doe en even ga internetten, want het is al weer te lang geleden dat ik foto's heb gemailed. Als ik Höfn verlaat is het zo goed als droog. Ik was vergeten dat er een tunnel op de route lag. En als ik het steile pad ernaast zie liggen weet ik dat ik die omhoog moet wil ik geen 'klim van wim' zijn lijst missen. Als ik de camping bereik breekt de zon door en dan is alle regen van vandaag alweer snel vergeten. Overigens is fietsen in de regen alleen vervelend als je ook met die instelling op de fiets zit. Wel jammer dat in het eerste stuk het zicht op het landschap totaal aan mijn ogen onttrokken werd door de bewolking.
Zo, nu nog even koken want ik heb best trek.

donderdag 12 augustus 2010

Het mooie weer reist met me mee

Het was vandaag weer prachtig weer. Met rugwind fiets ik richting Jokulsarlon, 't gletschermeer. Voordat ik bij de touristinfo ben duik ik van de weg af en zoek een alternatieve route zodat ik rustig in mijn eentje kan genieten. Bij de info is het stervensdruk. Ik maak snel wat foto's en 'vlucht' weer weg. Ik ben nu op de camping in Kaltafellstadur. Moest ik in Skaftafell overal voor betalen, hier is alles 'all in'. Ik kan alles weer opladen en vanavond kan ik dus weer muziek luisteren. Bovendien mag ik gebruik maken van de wasmachine, zodat ik nu bijna alles weer schoon heb. Alles is aan de zuidkust veel duurder. In het enige winkeltje vandaag, op een stuk van 200 km, lagen de prijzen gemiddeld 30% hoger. Het mooie weer reist weer met me mee en de komende dagen blijft het in het zuid-oosten mooi weer.
Ik heb even de kaart bestudeert en in principe heb ik nog voldoende tijd om naar de actieve vulkaan, de Askja, te fietsen. Of dat ook gaat gebeuren weet ik nog niet. Het hangt een beetje van het weer af.

woensdag 11 augustus 2010

De wandeling, de Italiaanse badmeester en opnieuw over de waterdichte sokken

De bewolking hing vanmorgen op 500 meter. Het was fris. Niet ideaal voor een wandeling in de bergen. Maar ik ben toch maar gaan lopen. Bij een driesprong neem ik het verkeerde pad, zodat ik een uur voor niks loop. Ik heb ook geen kaart meegenomen, omdat ik te eigenwijs was om er een te kopen. Eenmaal weer op de goede route wordt het uitzicht snel mooier. Op een gegeven moment moet ik kiezen. Of naar een topje op 1125 meter of afdalen. Ik kies voor het eerste. Op het laatste stuk omhoog trekt de lucht open en kan ik drie kwartier in het zonnetje zitten genieten. Met zicht op de Vatnajokull (IJslands grootste gletscher). Ook het pad terug naar de camping bied prachtige uitzichten. Kortom ik heb alweer alle geluk van de wereld.

Ik ben gisteren vergeten te vertellen dat ik bericht heb van een Duitse motorrijder over de poging van de Italiaan om zijn motor te verzuipen op de Sprengisandur. Die poging is geslaagd. De Duitser zag hem met een hakkelende motor in Myvatn aankomen. Zie mijn bericht van donderdag 29 juli.

Dan nog wat productnieuws:
- met fietsloopschoenen kun je prima fietsen maar lopen gaat niet echt lekker
- een Ortliebzak met spanband is prima te gebruiken als rugzak
en last but not least ..
- waterdichte sokken houden ook goed zweet vast en dan vooral de geur. Niet overtuigd? Bekijk dan het filmpje op youtube en oordeel zelf.

dinsdag 10 augustus 2010

Rustig aan

Vanmorgen heb ik het rustig aan gedaan, want echt haast had ik niet. Als ik bij de pomp nog even koffie ga drinken kom ik Manuel, een Spanjaard, tegen. Samen besluiten we naar Skaftafell te fietsen. Ik heb weer mazzel, want het waait nauwelijks. De ruim 70 km doen we in iets meer dan drie uur.
Morgen heb ik een wandeling van 17 km gepland. Wel interessant denk ik. Een wandeling met uitzicht op de gletscher. Tenminste als het weer goed is.

Lift van de Ranger

Ik had gisteren de beschikking over een bahco, die ik nodig heb om mijn tandwiel te wisselen. Ook heb ik mijn ketting ververst.
Ik zat pas om 11.30 uur op de fiets richting Laki. De weg is veel slechter dan ik dacht en bovendien steigt de weg continu. Tegen 17.00 uur heb ik 60 km gefietst zonder bepakking als ik bij het infocenter kom (niet meer dan een bord). De ranger adviseert me een wandeling, maar ik leg hem uit dat ik helaas geen tijd heb en nog terug moet op de fiets. Ik fiets verder en na een kwartier komt de ranger me achterop met zijn pickup en vraagt of ik een lift wil. Ik sla het aanbod niet af en de man rijd me rond in zijn nationaal park (Skaftafell Nationaal Park) . Hij is daar terecht zeer trots op. Hij vertelt me over het ontstaan van het gebied (uitbarsting 1783). Op mooie plekjes stopt hij, zodat ik mooie foto's kan maken. Uiteindelijk eindigt de lift op het punt waarvan ik nog 40 km moet trappen. Gelukkig is het meest dalen zodat het allemaal wat sneller gaat.
De 4 riviertjes die ik over moet kosten ook minder tijd omdat ik op de heenweg al had uitgezocht waar ik ze het beste kan oversteken. Om 21.30 uur ben ik weer terug in Kirkjubaejarklaustur.
Het leek vandaag wel een mega mtb-tocht van 110 km, maar wat een supermooie omgeving.

Nog even wat over de waterdichte sokken. Zolang het water niet boven de sokken uitkomt worden je voeten inderdaad niet nat. Het voelt wel alsof ze nat worden. Reikt het water hoger dan stromen ze vol en na 4 rivierdoorwadingen kreeg ik ook koude voeten. Dan moet je de sokken uittrekken en als je ze leeg gooit stroomt het water er inderdaad uit. Even binnenstebuiten keren en uitwringen en daarna is je probleem van koude voeten opgelost. Ik had ze eigenlijk gekocht tegen de regen, maar daarvoor heb ik ze nauwelijk nodig gehad. Ik was vol ongeloof toen ik 't hoorde, maar heb ze op de gok gekocht omdat het geklooi met regenhoezen ook niet werkt.

Over de uitbarsting van 1783 klik hier. Een uitbarsting die gevolgen had voor IJsland en ook toen al voor Europa.

maandag 9 augustus 2010

Ik ga even genieten

Omdat ik vanmorgen eerst aan mijn fiets geknutseld heb vertrok ik pas laat. De F206 naar Laki had ik ietwat onderschat, zodat ik nu in een avondzonnetje nog wel twee uur onderweg ben. Maar wat een wonderschone omgeving. Morgen meer over vandaag en over de waterdichte sokken. Ik ga even genieten.

zondag 8 augustus 2010

Natte voeten en waterdichte sokken

Helaas regende het vanmorgen. Dus de tent maar zeiknat ingepakt en met regenpak aan over de F208 richting het zuiden vertrokken. Ik doe het regenpak al snel uit, want van het zweet wordt ik natter dan van de regen. Na een kilometer of wat kom ik voor een riviertje te staan. En omdat ik geen zin heb om van schoenen te gaan wisselen zoek ik naar een geschikte plaats om over te steken. Mijn waterdichte sokken (jawel - een Engelse uitvinding) kunnen nu hun diensten bewijzen. Uiteindelijk moet ik vandaag een stuk of twintig watertjes oversteken. Droge voeten houden is dus een utopie. Mijn sokken gooi ik af en toe leeg en wring ze uit en het voordeel wordt nu duidelijk. Ik krijg namenlijk geen koude voeten.
Om een uur of drie wordt het droog en als ik de 1 bereik is mijn natte kloffie al weer droog. De laatste 20 kilometer naar het plaatsje met de geweldige naam Kirkjubæjarklaustur zijn waarschijnlijk de saaiste tot nu toe, maar de F208 was van een ongekende schoonheid.
Ondanks de regen was het een geweldig dagje. Morgen een dagtripje naar Laki. Evengoed 110 kilometer. De Laki (voluit Lakagígar, ofwel Laki's kraters) is een spleetvulkaan op IJsland.

zaterdag 7 augustus 2010

Verbazingwekkend mooie stukken



Afbeeldingen:
boven: Landmannalaugar met 900 meter hoge Bamur
onder: Landmannalaugar camping

Gisteren ben ik in Landmannalaugar aangekomen, maar door andere bezigheden (o.a. 3 uur opwarmen in de warme beek) schoot de update er even bij in.

Het verslag van gisteren: Na eerst een stuk over de 26 te hebben getrapt sla ik af, de F 225 op. Dankzij de regen van de afgelopen dagen is het losse zand mooi hard en dus prima te befietsen. Behalve op een stuk dat omgeploegd is door een kudde paarden die voor me de weg opduiken. Op de F225 val ik van de ene in de andere verbazing. Dit is absoluut een van de mooiste stukken die ik heb gehad.
Het verslag van vandaag:
Hoewel het de hele dag lekker weer was is het in Landmannalaugar koud en guur. Zo ook vandaag. Ik heb al mijn warme kleding aangetrokken om warm te blijven.
Vandaag ga ik hier lopen zodat ik het hopelijk weer warm krijg.
Om 10.30 uur ben ik gaan lopen, want op de camping valt niet veel te beleven. Bovendien lijkt het weer wat beter te worden. Het gebied rond Lanmannalaugar is bijzonder mooi. Vooral door de vele kleuren. Af en toe breekt de zon door zodat de kleuren nog mooier tot uiting komen. Als ik via de noordkant over een bergkam terugloop blijft het echter regenen zodat ik niet ten volle kan genieten van het mooie uitzicht. Tegen drie uur ben ik terug op de camping. Ik ga eerst koffie drinken om weer een beetje op te warmen. Maar de warmste plek is mijn slaapzak of de beek. Maar die zit nu vol.
Afgezien van het weer was het toch een geslaagd dagje. Maar ik hoop dat het morgen beter is. Volgens de weersverwachting gaat dat lukken en de wind zou voor mij ook uit een gunstige hoek komen

Meer over Landmannalaugar klik hier

donderdag 5 augustus 2010

Alleen op de camping

Ik zat vanmorgen om 10.15 uur al op de fiets. En dat is voor mijn doen erg vroeg. Ik heb de wind in de rug, zodat ik om even over elven al het ruim 20 km verderop gelegen Hvolsvollur binnen rij. Na drie kwartier aan de koffie te hebben gezeten ga ik voer inslaan voor de komende dagen en bij de supermarkt tref ik Hannes weer. De Oostenrijker. Hij heeft veel stukken met de bus gedaan en komt nu tot de conclusie dat ie slecht voorbereid naar IJsland is gekomen. Althans dat maak ik op uit zijn woorden. Opnieuw nemen we afscheid, maar we zien elkaar zowiezo weer op de boot. Vlak voor Hvolsvollur ga ik de 264 op en daar houd ook het asfalt weer op. En dat is een welkome afwisseling na al die dagen asfalt. Na een km of 20 sla ik weer af, de 268 op. Veel losse stenen en wasbord. Maar 't deert me niet. Dat kan ik niet zeggen van die vogels met hun lange kromme snavels, die ronduit irritant zijn. Ik heb het even laten uitzoeken en het blijken regenwulpen te zijn. De soort die algemeen voorkomt op IJsland. Onze gewone wulp is hier zeldzaam.

Uiteindelijk bereik in na 90 km de camping in Leirubakki. Ik sta daar helemaal alleen. Dat zal morgen in Landmannalaugar niet het geval zijn.

Morgen ruim 60 km gravelroad. Dus dat gaat een leuk dagje worden. Misschien morgen geen bereik, maar ik denk het haast wel

woensdag 4 augustus 2010

Vestmannaeyjar

Na twee dagen wat minder weer te hebben gehad scheen vandaag weer gewoon de zon. Ik heb de hele dag wat rondgehangen op Vestmannaeyjar. En dat was best de moeite waard. Vestmannaeyjar, op zijn hollands Westman-eilanden, is de naam van een groepje eilanden en de gelijknamige stad op ongeveer 11 km voor de zuidwestkust van IJsland. Ik ben op het eiland o.a. naar twee uitzichtpunten gelopen. Vanaf deze posities kon ik het hele eiland overzien en een deel van de kustlijn van IJsland. Om 17.00 uur het bootje genomen en sta nu op een camping met uitzicht op twee watervallen en in de verte de contouren van het eiland waar ik vandaan kwam.
De laatste drie weken op IJsland konden wel eens heel relaxed worden, want meer dan 1000 (km) zullen het niet worden. Ik ben bang dat het iets te relaxed gaat worden.

Nog geen foto's ontvangen van Bertus. Wel een alleraardigst filmpje over de Westman-eilanden gevonden op youtube (jb).

dinsdag 3 augustus 2010

Met de boot naar Vestmannaeyjar


Boven: de Skogafoss
Onder: de Gljufurarfoss

Vanmorgen was ik vroeg wakker. En daardoor tijd om bij de Skogafoss foto's te maken zonder dat er mensen op staan. De 30 km terug over de 1 had ik dus weer tegenwind, waarvan de laatste 10 km ook nog eens in de regen. Daardoor kon ik ook bij de Gljufurarfoss plaatjes schieten zonder al te veel mensen erop. Toeristen houden niet van regen.
Op het stuk naar de boot is 't gelukkig weer droog. Op Vestmannaeyjar is alles weer rustig, nadat hier het weekend een groot festival heeft plaats gevonden. Men moet nog wel een beetje rommel opruimen.
Morgenmiddag om 5 uur ga ik weer terug met de boot en dus heb ik de hele dag om hier rond te kijken. Het eiland is niet zo groot.

maandag 2 augustus 2010

Regen

Het regende vanmorgen pijpestelen. Dus met mijn mp3 in mijn oren tot 10 uur in mijn tentje gelegen. Toen maar eens opgestaan. Op jacht naar koffie en internet. Beide waren snel gevonden. Helaas was het niet mogelijk om foto's op te sturen.
Tegen 13.00 uur wordt 't droog en koud was het zowiezo al niet, dus drie kwartier later zit ik op de fiets. Mijn plannen heb ik al weer enigszins gewijzigd. Vandaag rij ik langs de zuidkust naar de Skogafoss (waterval). Het is weliswaar druk op de 1 maar het meeste verkeer gaat de andere kant op. Bovendien neemt de drukte snel af omdat het al laat is.
De gevolgen van de vulkaanuitbarsting zijn hier op sommige plekken goed zichtbaar. Maar omdat het geregend heeft is er van stof geen sprake. Morgen moet ik de eerste 30 km weer terug over de 1 om bij de boot naar Vestmannaeyjar te komen. Ik hoop dat de wind niet draait anders heb ik hem weer tegen.
De dag eindigt zoals ie begon. Regen. Ik hoop wel dat ze die waterval uitzetten. Het werkt nogal op mijn blaas.

zondag 1 augustus 2010

Via een omweg naar Hella

Vandaag ben ik naar Hella gefietst. Op een gegeven moment kom ik op weg 1 (de rondweg) uit. Na 9 km hou ik het voor gezien op de 1. Ik ben wel wat gewend maar fietsen op de 1 is levenslink, zodat ik besluit, via een flinke omweg, over kleinere wegen naar Hella te fietsen. Omdat ik flink wat voer voor de Sprengisadur had ingeslagen hoef ik voorlopig niet buiten de deur te eten, maar eet nu wel elke dag pasta. De drukte op de camping valt gelukkig mee. Veel IJslanders zijn al weer onderweg naar huis. Maar morgen schijnt de grootste volksverhuizing plaats te vinden. Het zal mij benieuwen, want tot nu tot klopt er niet veel van alles wat men aan mij verteld.
Ik mail waarschijnlijk morgen nog wat nieuw beeldmateriaal.

zaterdag 31 juli 2010

Weer asfalt onder de wielen


Toen ik gisteren mijn tent uit kwam leek het weer goed en ook het zuchtje wind kwam van de goede kant. Dus de boel maar ingepakt en vertrokken. De kilometers rolden gestaag onder mijn wielen door en het wachten was op het 'vreselijke zuidelijke stuk' van de Sprengisandur. Om een lang verhaal kort te maken .... het vreselijke stuk bleef uit.
Na 3 dagen zit ik weer op asfalt. Van andere fietsers had ik het een en ander gehoord over los zand, keien, kilometers lang stukken wasbord en steile heuvels. En ik zou vaak moeten duwen. Welnu: ik heb geen meter hoeven lopen en vond de route eigenlijk best goed. Ik heb al veel slechtere stukken gehad op IJsland. Ik heb er wel van genoten. Het landschap was prachtig. Een paar foto's geven misschien een goed beeld van het binnenland.
Ik zit nu wel weer in de bewoonde wereld. Uitgerekend het weekend dat ik eigenlijk had willen vermijden. Maar de koffie die ik net heb gedronken smaakte dubbel zo goed. Tijd om een supermarkt op te zoeken. Ik heb mijn kwarktoetjes al 3 dagen moeten missen.
Bij het bereiken van het asfalt heb ik de bandenspanning nagekeken. Achter verlies ik altijd druk. Er zat minder dan 2 bar in i.p.v. de 4,5 waar ik normaal mee rij. Het verklaart wel waarom ik goed vooruit kwam op de stukken met losse ondergrond. Na de spanning weer op normaal niveau te hebben gebracht kan ik ook weer tempo maken op het asfalt. De laatste 20 km voor Arnes krijg ik nog even tegenwind. Elf jaar geleden was dit allemaal nog gravel, maar het asfalt rukt steeds verder op. Op dit moment komt er niet veel meer bij. Ik heb begrepen dat het geld op is.
In Arnes staat de camping vol met leden van een trekkastvereniging (accordeon). Maar ik heb een mooi rustig plekje gevonden waar geen campers en caravans kunnen staan. Op die plek hebben we elf jaar geleden ook voor de eerste maal het rek van mijn broer zijn motor laten lassen. Dat moesten we later nog een paar keer doen.
Morgen rij ik richting de kust. Ik wil maandagmiddag met de boot naar het eilandje Vestmannaeyjar.

vrijdag 30 juli 2010

Opnieuw geen bereik

Het ziet er naar uit dat Bertus vandaag weer problemen heeft met zijn mobiele telefoon om z'n berichten door te sturen. Dat kan er op duiden dat hij met een gunstige wind toch geen rustdag/wandeldag/wasdag heeft ingelast. En zich niet meer in de nabijheid van een nederzetting zoals Nyiadalur heeft bevonden. Een paar dagen geleden hebben we die radiostilte opgevuld met wat informatie over de Sprengisandur. In dat bericht, van 28 juli 2010, was ook een link opgenomen met de titel 'Call of the Wild'. Bij nader inzien verwijst Bertus in zijn allereerste bericht (maandag 17 mei 2010), over zijn eerdere tochten naar de Noordkaap en Santiago, al naar die website:

"Ik herinner mij een foto en een reisverslag op internet. Van een 'verslagen' fietser in de regen. Ergens in de middle of nowhere. De tekst onder die foto luidde: "demoralized and weary but with no choice but to continue". Uit ervaring weet ik echter dat de soep nooit zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. Maar de natuur moet je nooit onderschatten, en natuur is er plenty op IJsland".

Voor de volledigheid nog even de link naar Call of the Wild.

Morgen weer bereik?

(jb)

Prijsvraag

Midden op de Sprengisandur. In Nyidalur. Een eenvoudige plek waar je kunt verblijven. Even tijd gehad om me te buigen over de prijsvraag. Op 14 juli had ik in het weblog de volgende vraag gesteld:

"Iets van een geheel andere aard. Mijn schoenen. Die zijn inmiddels 2 keer goed nat geweest en stinken een uur in de wind. Voor oplossingen voor dit probleem houd ik me warm aanbevolen. Stuur de goede oplossingen naar ................... "
Bij voorbaat hartelijk dank,

Welnu: er zijn twee oplossingen ingezonden op de prijsvraag, die eigenlijk geen prijsvraag was. Met de inzending van mijn zus kon ik helaas mijn probleem niet oplossen. Ik heb n.l. geen zout bij me. De oplossing van Peter van Bohemen is origineler en practischer. En verdient de hoofdprijs (sorry zus). Over een passende prijs zal worden nagedacht door een betrouwbare en deskundige jury.
Het antwoord en tevens de oplossing voor mijn probleem zoals door Peter is aangedragen:

Hoi Bertus,

Ik heb een oplossing voor je stinkende schoenen: Flikker ze in een vulkaankrater en laat de zwavellucht er een nachtje intrekken!

Peter, felicitaties vanuit het verre IJsland. Je hoort nog van me.

donderdag 29 juli 2010

Surprise: 'ik heb gewoon bereik'

Ik zit nu halverwege de Sprengisandur en tot mijn verbazing heb ik gewoon bereik, zodat ik jullie mooi ff bij kan praten.
Gistermorgen (woe) zat alles potdicht en het miezerde. Maar het weer zou in de loop van de dag beter worden. Bovendien stond de wind gunstig, zodat ik om 11.30 uur gewoon op mijn fiets ben gestapt. De eerste 35 km zijn goed te fietsen en met een briesje in de rug schiet het ook nog eens lekker op. Daarna wordt de weg wat slechter, maar ik heb al veel erger gehad. Aanvankelijk moet ik nog wat klimmen, maar daarna zit ik op de hoogvlakte en is het puur genieten van de ruimte en de rust. Na 90 km zie ik een tentje staan en als ze me horen steken twee goed gehumeurde Oostenrijkers hun kop uit de tent. Na een kort praatje fiets ik nog even door om nog van de gunstige wind te profiteren. Na 100 km zet ik mijn tentje op.

Vandaag waaide de wind uit een andere hoek en hoewel het niet hard waaide zakt toch het tempo, maar omdat ik vandaag maar tot Nyiadalur (hut/camping) ga is de 'ramp' te overzien. Regelmatig stoppen automobilisten, als ik even stil sta, om te vragen of alles goed is. Welnu: alles is goed, wat heet ... prima zelfs. Ongeveer 5 km voor Nyiadalur krijg ik mijn eerste serieuze rivieroversteek. Dus ik wissel van schoeisel en rol mijn pijpen op. Hoewel het niet diep is, is het toch even oppassen als de stroming wat sterker is. Mijn waterdichte tassen gaan dan werken als drijvers. Vlak voor Nyiadalur moet ik nog een iets minder heftig riviertje oversteken. Eenmaal aan de andere kant zie ik hoe een Italiaan in een dieper gedeelte bijna zijn bmw verzuipt. Ik snel hem te hulp en met vijf man krijgen we zijn motor weer op het droge. We controleren het luchtfilter, maar dat is nog droog. De bougies kunnen we niet controleren omdat de man nauwelijk gereedschap bij zich heeft. Bij het starten golft het water uit de uitlaat. Uiteindelijk krijgt men het ding aan de praat, maar ik vrees het ergste als ik hoor dat er water in de olie zit.
Ik heb nog 100 km Sprengisandur te gaan. En die schijnen het ergste te zijn, zodat ik er waarschijnlijk 2 dagen voor nodig heb. Morgen blijf ik hier om wat te wandelen en te wassen. Tenzij de wind gunstig is. In dat geval ga ik verder.

woensdag 28 juli 2010

Radiostilte

Terwijl Bertus de Sprengisandur gaat bedwingen, en we een aantal dagen geen 'verbinding' meer met hem zullen hebben, kunnen we de 'radiostilte' gebruiken om wat achtergrondinformatie over de Sprengisandur-route voor de aandachtige lezer van het weblog te verzamelen.

Onderstaande links geven een aardig beeld van de 'barre' tocht. Een uiteenlopend aanbod. Youtube-filmpjes van anderen. Een pagina waarop je met Google-maps zelf kunt navigeren in het betreffende gebied en links naar Sprengisandur-info van o.a. wikipedia.

Youtube:
Sprengisandur 1
Sprengisandur 2

Google-maps:
Navigate on the Porisvatn

Info:
Call of the Wild
Wikipedia
Fietstocht door de binnenlanden van IJsland
IJsland-info.nl

(JB - blogbeheerder in tijden van radiostilte)

dinsdag 27 juli 2010

De laatste voorbereiding

Vanmorgen regende het in Myvatn, maar nadat ik afscheid had genomen van Pieter en Evelien (bedankt voor de gezelligheid) en klaar was voor vertrek was het al weer droog.
Als ik bij de supermarkt een ontbijtje wil gaan scoren word ik aangesproken door een Nederlands reisgezelschap. Ze nodigen me uit voor de koffie en ik krijg er wat te eten bij. Alhoewel ze hun bewondering uitspreken over mijn reis, wat natuurlijk wel mijn ego streelt, probeer ik 't allemaal wat af te zwakken. Want zo moeilijk heb ik het hier nog niet gehad.
Onderweg richting Godafoss kom ik de Schot tegen die ik een paar dagen terug in Akureyri heb gesproken.
Ik ben lekker op tijd op de camping en heb alles in orde gemaakt om morgen de Sprengisandur op te kunnen. 250 km gravelroad van het slechtere soort plus rivierdoorwadingen staan me te wachten. De meeste fietsers doen er 5 a 6 dagen over, dus ik ben op 't ergste voorbereid. Hoewel ik niet zeker weet wat me te wachten staat denk ik dat ik er wel van zal genieten. De onzekerheid knaagt wel een beetje aan me. Weersverwachting voor morgen: regen. Als 't weer erg slecht is wacht ik nog een dag. Zo niet dan horen jullie waarschijnlijk over een weekje pas weer iets van mij.
Niet in paniek raken als het iets langer gaat duren a.u.b.

Bertus in beeld

Van al die mensen die Bertus ontmoet, en dat zijn er velen zoals de lezer van het weblog wel weet, is er af en toe iemand die een foto van hem maakt. Zo staat Bertus er ook nog eens op. De strijd tegen de elementen krijgt wat meer inhoud als je de 'zwoegende' fietser, in het geel, op bovenstaand plaatje ziet. Zo te zien gaat het hem voor de wind.

De foto (datum 09-06) is gemaakt door Thomas Eckardt. Bertus en Thomas hebben elkaar dus in de eerste week op IJsland ontmoet. Klik op de foto voor een uitvergroting.

Thomas, heel hartelijk dank.
(jb-webmaster)

maandag 26 juli 2010

Een dagjestoerist


Afbeelding boven: vulkaan Hervfjall
Afbeelding onder: de vulkaan Krafla

Vandaag een beetje de toerist uitgehangen. Eerst bij Krafla wezen kijken en daarna bij Hervfjall. Een krater die op zich niet zo bijzonder is, maar wel mooie uitzichten gaf. De variatie in landschappen is hier zeer divers en de vele kleuren springen er goed uit.
Vanmorgen eerst nog 32 foto's naar Jan (de webmaster) gemailed, zodat jullie vandaag of morgen een indruk kunnen krijgen van wat IJsland te bieden heeft. Hou het webalbum IJsland dus in de gaten.
Ik kom geregeld oude bekenden tegen. En van de meesten loopt de vakantie op zijn eind.

Morgen ga ik terug naar Godafosss waar de Sprengisandur begint. Het weer schijnt wat minder te worden en de wind draait waarschijnlijk naar 't westen. Maar wachten op een gunstige wind heeft geen zin.

zondag 25 juli 2010

Een uitzonderlijk warme dag

Foto: myvatn - grasbegroeide pseudokraters

Om 8 uur werd de Godafoss al overspoeld met toeristen. Ik zit eerst, voordat ik vertrek, nog een uur een kop koffie te drinken met Jurgen. Een Duitser die ook op de camping stond.
Na 15 km stop ik, en opnieuw bij een automuseum. In vergelijking met de vorige heeft deze iets meer te bieden. De laatste 30 km naar Myvatn voeren me over eeen hoogvlakte en langs bergen met schitterende kleuren enerzijds en een troosteloze grauwe lavawoestijn anderzijds. Reykjalid is erg druk en op de camping, i.t.t. wat ik had verwacht, eveneens. Het toeristenseizoen is hier in volle gang. Desondanks ga ik hier morgen een beetje rondkijken en proviand inslaan voor de Sprengisandur-route door het binnenland.
Als ik net mijn eten op heb komen Pieter en Evelien het restaurant binnen en ze komen gezellig bij me zitten.
Vandaag was het uitzonderlijk warm. Maar mij hoor je niet klagen. Tot nu toe heb ik weer vette mazzel met het weer en ik kan alleen maar hopen dat 't zo blijft.
Ik ben wel benieuwd hoe het met de tour is gegaan.

zaterdag 24 juli 2010

Nieuwsgierig

Het is al na twaalven als ik uit Akureyri vertrek. Dat komt omdat ik in gesprek raak met een Engelsman die actuele informatie heeft over de Sprengisandur. Hij was mentaal en fysiek gebroken op 't zuidelijke deel. Dat deel schijnt erg slecht te zijn. Hij heeft daar vele kilometers moeten duwen.
In plaats van over de 1 naar Godafoss te fietsen blijf ik de kust volgen richting Grenivik. In Laufas bezoek ik opnieuw een openluchtmuseumpje (oude boerderij). Via de 835 rij ik terug richting de 1. Eigenlijk rij ik 30 km om, maar het is de moeite waard. Ten eerste mijd ik zo een stuk van de drukke 1 en ten tweede is het dal waar ik door rijd erg mooi. De wind die inmiddels is aangewakkerd heb ik bovendien in de rug, zodat ik ook nog eens lekker opschiet.
Eenmaal terug op de 1 tref ik Pieter en Evelien weer. Het Nederlandse stel dat ik sinds Siglufjordur dagelijks tref. Zij komt eigenlijk uit Zwitserland en daar wonen ze ook.
Ik installeer me op de camping bij de Godafoss waar ik ook weer de twee Fransen zie, die ik in Geysir had gesproken, en die me adviseerden om de Kjolur van zuid naar noord te fietsen. Als ik ze vertel dat ik 't in 2 dagen heb afgelegd dan spreken ze hun waardering voor mij uit. Maar zo zwaar was het eigenlijk niet. Nee dan de Engelsman. Die heeft het noordelijke deel van de Sprengisandur met de bus gedaan.
Ik ben nu wel erg nieuwsgierig naar die Sprengisandur. Ik bereid me op het ergste voor. Morgen eerst naar Myvatn, via een omweg, om zo de drukke 1 te mijden.

vrijdag 23 juli 2010

Geen plaatjes

De 23 km naar Akureyri leg ik in slechts 2 uur af. Eindelijk een beetje de gang erin. In Akureyri probeer ik foto's te mailen, maar de pc geeft alleen maat toegang tot internet. Maar ik moet toch eerst de foto's van mijn camera naar de pc transporteren. En dat gaat niet. Ik ga dat eerdaags ergens anders opnieuw proberen.
Dit weekend blijft het weer nog goed, maar maandag schijnt de wind voor mij uit de verkeerde hoek te gaan waaien. Maar gelukkig is er niets zo veranderlijk dan het weer. En dat gaat zeker op voor IJsland. Voor de rest weinig nieuws. Ik doe het rustig aan en overweeg om nog even naar Askja (actieve vulkaan in een afgelegen deel van de centrale hoogvlakte) te trappen, want ik heb nog tijd genoeg. Oh ja, volgend weekend schijnt 't 3 dagen feest te zijn op IJsland. En dit gaat volgens traditie gepaart met heel veel drank. Hoewel ik wel van een biertje houd hoop ik dat ik dan op de Sprengisandur uithang, zodat ik van die shit dan geen last heb. De maandag schijnt het ergst te zijn als iedereen weer naar huis moet.

donderdag 22 juli 2010

Toch de tunnel

Via de kustweg verlaat ik Siglufjordur weer. Na 25 km ga ik bij 't zelfde pompstation koffie drinken. Tussen Olafsfjordur en Dalvik ligt een tunnel die ik graag wil omzeilen. Maar geen van de locals kan mij vertellen hoe ik op de oude weg kom.
De weg naar Olafsfjordur is supermooi. Hij looopt tussen de hoge bergen. De laatste 18 km daal ik af naar Olafsfjordur. En de gravelroad is mooi vlak. En daarom kan ik het tempo lekker opvoeren. De oude weg vind ik uiteindelijk vlak voor de tunnel. Hij loopt langs de berghelling en ik zie dat een gedeelte van de weg is weggeslagen. Ik kies deze keer voor de tunnel. Als ik mijn tentje heb opgezet in Dalvik verschijnen ook de Nederlanders die ik gisteren heb gesproken. Ze zijn ook door de tunnel gekomen. Maar volgens mij moet er een track door de bergen liggen.

Iets geheel anders: gisteren kreeg ik een sms-je van een uitzendbureau (niet tempoteam). Of ik ook beschikbaar was. Welnu: nog ff niet dus. Maar er is nog wel werk.

woensdag 21 juli 2010

Nooit de tunnel, altijd de pas

Vandaag uitgeslapen. Ik hoef maar tot Siglufjord te rijden. Ik ben weer tussen de bergen beland met links en rechts nog sneeuw. Voor Siglufjord ligt een tunnel, maar ik neem de oude pas, de Siglufjardarkard. Een schitterend gravelpad dat me naar ongeveer 650 meter hoogte brengt. In de klim kom ik een Nederlands stel tegen en zodoende kom ik toch nog laat in Siglufjord aan. Na wat inkopen te hebben gedaan voorzie ik op de camping eerst mijn fiets van nieuwe remblokjes. Morgen ga ik richting Dalvik. Vlak voor Dalvik ligt ook een tunnel, maar uiteraard zoek ik de oude pas weer op. Is vaak een beetje afzien, maar dikwijls de moeite waard.

dinsdag 20 juli 2010

Een rustige dag

Ik heb het vandaag rustig aan gedaan. Ik probeer pas zondagmiddag bij Myvatn (een meer in het noorden in een zeer actief vulkanisch gebied) aan te komen. Om de weekenddrukte te mijden. Dus vandaag een automuseum bezocht. De foto's uit vroegere tijd waren het leukst. Al vroeg ben ik in Hofsos waar ik in eerste instantie op de camping wil staan. Maar er staat een straffe wind en ik ben nog fris, dus ik besluit nog 18 km door te fietsen. En nu staat mijn tentje op een golfbaan. Dat zie je hier wel meer. Gisteravond arriveerde er nog een Duitse fietser op de camping die ze het dubbele tarief probeerden af te troggelen. Het is dat ik hem al verteld had dat het 500 Kr kostte, anders ... Ik vertrouw die IJslanders zowiezo toch al niet en fietsers nemen ze al helemaal niet serieus. De mensen die uiteraard in het toerisme werken zijn uiteraard vriendelijk, maar de categorie in de grote 4 x 4 zijn een stelletje softies die zichzelf zwaar overschatten. En hoe groter de wielen hoe erger ze zijn.
Tijd om te koken, mijn favoriet hobby .......

maandag 19 juli 2010

"Welke idioot gaat hier nou fietsen"

Ik slaap altijd lang, maar eergisteren stond ik al om 8.30 uur klaar voor vertrek. Allereerst schiet ik nog even de verplichte plaatjes bij Geysir. Als ik terugkom bij mijn fiets raak ik in gesprek met twee Franse fietsers. Ze vertellen me dat ik vanwege de wind beter van noord naar zuid kan fietsen, maar ik ben vastberaden. Als afscheid drink ik met Stefan nog een kop koffie en stap dan op de fiets. Bij de Gulfoss maak ik opnieuw de verplichte plaatjes en na weer een kop koffie vervolg ik mijn weg. Na 25 km houd de asfaltweg op. Ik ben dan 2,5 uur onderweg. Een beetje wind tegen. De weg gaat over in wasbord met veel losse stenen waar mijn voorwiel regelmatig op wegstuitert. Na eeen paar kilometer wordt het beter. Maar dan moet ik een hoogte beklimmen. Als ik bijna op het hoogste punt ben wordt ik bijna van de weg geblazen, zodat ik 1,5 km moet lopen. Ik heb moeite om ' t spulletje' op de weg te houden. Eenmaal over het hoogste punt neemt de wind wat af en probeer ik voorzichtig verder te fietsen. Dat lukt. Vervolgens begint de weg te dalen. Daardoor kan ik een beetje vaart maken tot ik bij een gletschermeer kom. Na dit meer krijg ik opnieuw wasbord met stenen in allerlei soorten en maten. Na 75 km en 11 uur later, waarvan een kleine 8 uur op de fiets, houd ik het voor gezien en zet mijn tent op. Uit het zicht van de weg. Hoewel het allemaal niet vanzelf ging was het toch een fijne dag en mijn moraal is zeker niet gebroken.

Na een slechte nachtrust stap ik om kwart voor tien, onder een bewolkte hemel, weer op de fiets. In de wetenschap dat ik nog maar 25 km erg slechte gravelroad krijg. En bovendien staat er nauwelijks wind. Als ik 2 Poolse fietsers tegenkom betrap ik mezelf op de gedachte " welke idioot gaat hier fietsen". Als ik bij Hveravellir ben wil ik koffie gaan drinken, maar 't ligt 2 km van de hoofdroute af en aan het einde van een klim. Zonde van de tijd en energie en bovendien ligt er 35 km verderop een hut waar ik ook koffie kan drinken. Na 32 km gaat de route over in een goed berijdbare gravelroad. Om half vier bereik ik de Afanihut waar ik wel koffie ga drinken en een broodje eet. De thermoskan met koffie drink ik helemaal leeg en ik krijg er gratis nog wat kleine lekkernijen bij. Na de koffie voel ik me als herboren en ' vlieg' over het gravel. Na nog een hongeraanval, en ik mijn laatste brood op eet, bereik ik zonder problemen de camping aan de ringweg nr. 1. In iets meer dan 8 uur rijd ik 40 km meer dan eergisteren. Zoveel verschilt dat door de wind.

Vandaag doe ik het rustig aan en rijd ik 20 km naar Varmahlid en breng een bezoekje aan Glaumbear. Een piepklein openluchtmuseum.
Morgen 107 km naar Siglufjord. Aan de noordkust. Het weer blijft overbeterlijk mooi.

zaterdag 17 juli 2010

Mijn vriend de wind en een lekke versnellingsnaaf

Gisteren niet zo'n toffe dag gehad. Ik moest een stukje over de 1 en daar was het erg druk. Bovendien was het vrijdag en dus 'alle' IJslanders waren weer op pad met hun sleurhutten.
Op de 35 richting Geysir was het niet veel beter. Mijn vriend de wind was ook weer van de partij en werd, al fietsend richting het noorden, alleen maar sterker. Als ik pauzeer ontdek ik dat mijn versnellingsnaaf weer zo lek is als een mandje. En dat is niet echt handig op gravelroads. Het trekt een hoop vuil aan.
Op de camping kom ik direct in gesprek met een ambitieuze Duitser die over een paar jaar de wereld rond wil per fiets. Door dit gesprek kwam het er even niet van om mijn dagelijkse berichtje te schrijven voor dit weblog.
Geysir is uiteraard erg toeristisch, maar voor mij niet echt interessant.

De wind waait vandaag uit dezelfde hoek als gisteren. Een sterke wind, dus het word een pittig dagje. Het is wel zonnig. Ben benieuwd of de sterke wind mijn moraal kan breken op de Kjolur-route.
Misschien vanavond geen bereik met mijn mobiel.

Oh ja, en Wim - bedankt voor je mail.

donderdag 15 juli 2010

Van Reykjavik naar de zuidkust

Vanmorgen stond ik na 9 uur al klaar voor vertrek. Maar door overal een praatje te maken duurt het nog al even eer ik werkelijk op weg ga. O.a. nog even bijgepraat met Reiner, die ik de 1e dag al ontmoet heb. Hij is blij verrast me hier te treffen.
Reykjavik uitkomen zonder de grote weg te mijden valt niet mee. Er zijn wel fietspaden, maar geen wegwijzers. Uiteindelijk vind ik de 42 die me naar de zuidkust voert. Ik neem een uitstapje via de 428 omdat een Duitser me had vertelt dat ie heel zwaar zou zijn. Op een klimmetje na, waar ik vanwege losse stenen een stukje moet duwen, is het een schitterende route door een desolaat stukje IJsland. Maar niet echt zwaar. Vanwege de rugwind trap ik, over kilometers wasbord, maar even door tot in Porlakshofn. Zodat ik morgen eenvoudig Geysir kan halen. Vanavond nog even de remmen demonteren en de asjes smeren. Ze blijven een beetje hangen.
Nu nog even koken en maar hopen dat het morgen ook weer mooi weer is.

woensdag 14 juli 2010

Een indrukwekkend orgel

Foto: Hallgrimskerk
Met Bruno (de Zwitser) ben ik vandaag de hoofdstad Reykjavik gaan bekijken. En mijn tweede opdracht van deze reis uitgevoerd: het maken van een foto van een 'famous' orgel in de kathedraal van Reykjavik. Na drie kerken bezocht te hebben is het mij wel duidelijk welk orgel ik moet fotograferen. Bruno had me al vertelt dat 't orgel in de Hallgrimskerk gebouwd is door een bekende orgelbouwer. Het is gebouwd door de beroemde firma Gleissorgel uit Bonn. Dus Evert, als ik terug ben kom ik je mijn eigen gemaakte plaatjes langsbrengen. En ik heb geluk, want er gaat ook nog iemand op het orgel spelen. En het moet gezegd worden, het geluid is nog indrukwekkender dan het orgel zelf. Meer over het orgel: www.hallgrimskirkja.is.
Op zich is Reykjavik best een aardige stad. Zeker als het mooi weer is. Toch wordt het tijd dat ik weer een beetje kilometers ga maken. Ik zak eerst nog een stukje af naar het zuiden om me dan vervolgens langzaam op te gaan maken voor de Kjolurroute van zuid naar noord. Door het binnenland.
Iets van een geheel andere aard. Mijn schoenen. Die zijn inmiddels 2 keer goed nat geweest en stinken een uur in de wind. Voor oplossingen voor dit probleem houd ik me warm aaanbevolen. Stuur de goede oplossingen naar bertusdierkes@gmail.com.
Bij voorbaat hartelijk dank,

Bertus

dinsdag 13 juli 2010

Een nieuwe uitdaging

Om vier uur vanmorgen was alles bevroren. Maar om acht uur brandde ik mijn tent al weer uit. Ik ben naar Reykjavik gereden, maar uiteraard via een omweg. Er zit een klim in de route van slechts 2 km, maar wel van 15 %. Halverwege de klim begint 't te regenen. En aangezien het er niet naar uit ziet dat het droog gaat worden ga ik in regenpak verder.
Als ik Reykjavik bereik ga ik eerst koffie drinken bij een pompstation waar ik in gesprek raak met een Zwitser en naar de tour kijk. Na een uur ga ik verder en eenmaal op de camping breekt de zon weer door, zodat alles weer kan drogen. Later arriveert er een Engelsman die de Sprengisandur (is meestal pas in juli open) heeft gereden. Vanwege slecht weer heeft hij er 8 dagen over gedaan. Die Sprengisandur is hier wel een begrip onder fietsers. Zoiets als de Alpe d'Huez, maar dan veel groter. Iedere fietser vraagt er naar en ik zuig alle informatie in mij op die ik kan krijgen. Ik ben nu ook vrij zeker dat ik 'm ga proberen. Lees hier meer over de Sprengisandur.

Morgen waarschijnlijk een dagje Reykjavik.

maandag 12 juli 2010

Een rustdag in de tour de IJsland

Om half acht brand ik mijn tent al uit. Omdat ik vandaag niet hoef te verkassen gooi ik mijn tent open en blijf ik lekker nog even liggen. Voor het geval het weer mocht omslaan, ga ik eerst lopend naar Pingvellir. Eigenlijk is het, afgezien van een kloof en een mooi uitzichtpunt, helemaal niet zo bijzonder. Maar voor de IJslander heeft deze plek een grote historische waarde en is het bijna een bedevaartsoord. Lees hier het echte verhaal over Pingvellir.
Terug op de camping kijk ik mijn fiets even na. Maak de remblokken en mijn velgen schoon (anders slijten ze zo hard). Ververs de olie in mijn versnellingsnaaf en reinig, smeer en stel de ketting. Een Duitse fietser komt vragen of ik problemen heb met mijn fiets. Hij blijkt veel nuttige belangrijke en voor mij bruikbare informatie te hebben over de routes in het binnenland. De Oostenrijker, die met niemand praat, is inmiddels ook op de camping aangekomen. Hij heeft in de Westfjorden slecht weer gehad en vandaag voor 't eerst weer zon. Terwijl ik met hem praat staat ie te beven als een rietje en maakt ie een aangeslagen indruk op mij.
Morgen naar Reykjavik, waar ik voor iemand een foto moet maken van het kerkorgel in de kathedraal. Na de papegaaiduiker mijn 2e opdracht. Ik hoop dat de kathedraal open is. Ik had Reykjavik liever gemeden, maaar belofte maakt schuld en ik doe het graag voor de desbetreffende.
De regen die 1,5 uur geleden is begonnen is voorbij, dus ik kan gaan koken.

zondag 11 juli 2010

De planning en tijd voor de fiets

Het was pas na 12 uur dat ik uit Borgarnes vertrok. Heb mijn tijd weer staan verteuten en ik moest nog shoppen.
Op 't laatst moment heb ik besloten om niet de kortste maar de meest interessante route naar Pingvellir te nemen. Vooral het laatste stuk van de 48 is bijzonder mooi.
Gelukkig is het zondag, zodat alle IJslanders weer naar huis zijn en de camping weer lekker rustig is. De prijs valt me zodanig mee dat ik gelijk voor twee nachten heb betaald. Morgen moet ik de fiets onder handen nemen en voor de rest ga ik hier wat rondkijken. Gelukkig heb ik genoeg proviand mee, want in het winkeltje hier is alles een kwart duurder.
Ik had gedacht het eiland in zes weken rond te fietsen, maar alles neemt een beetje meer tijd in beslag dan geplanned. Op zich is dat geen drama. Ik heb al een alternatieve route in mijn gedachten. De Askja (actieve vulkaan) heb ik al geschrapt en over de Sprengisandur ( is een deel van het desolate IJslandse hoogland) twijfel ik nog, omdat ik heel veel proviand mee moet nemen. Als het mee zit kan het in vijf dagen. Maar als het tegen zit .....

zaterdag 10 juli 2010

Naar Borgarnes

De 125 km naar Borgarnes waren vlak en dus gemakkelijk. Met weinig wind en geen bewolking en dus kan ik de hele dag de Snaefellsjokull achter me zien liggen. Op een gegeven moment bemerk ik dat ik, ondanks het vlakke parcours, niet echt vooruit kom. Een zachte achterband. Gezien de staat van de band vermoed ik een lekke achterband. Na demontage vind ik niks. De boel weer gemonteert en het ventiel extra aangedraaid. Dat zal vermoedelijk de boosdoener zijn geweest.
Ongeveer 10 km voor Borgarnes begint het te regenen, zodat ik in Borgarnes eerst inkopen doe en vervolgens onder het genot van 5 koppen koffie de bui afgewacht. Ondertussen krijg ik gezelschap van het Duitse stel van gisteren. Tegen 20.00 uur is het droog en zoek ik de camping op.
Mijn regenjack blijkt niet geheel waterdicht meer. Mijn mouwen zijn zeiknat. Over een paar dagen maar even in de hoofdstad Reykjavik een beter exemplaar 'scoren'.
Morgen schijnt het weer beter te zijn.

Er zijn 22 nieuwe foto's toegevoegd aan het webalbum IJsland.

Op het onderste kaartje een deel van de westkust van IJsland. Het 'rondje' Snaefellsjokull (geheel links) is hier goed zichtbaar. Klik voor een vergrote weergave op het kaartje.
Het bovenste kaartje laat de zuidelijke richting naar Borgarnes zien.

vrijdag 9 juli 2010

Rondje Snaefellsjokull

Vandaag rondje Snaefellsjokull gedaan. Hoewel de gletscher in de mist verborgen blijft is de 570 die langs de gletscher voert bijzonder mooi. Vooral de afdaling naar Arnarstapie die wel vrij is van mist. Ik kom daar in gesprek met een Duits stel dat op een lift wacht omdat 't te hard waait (?!). Hoewel ze met ATB's (met aanhanger) fietsen, rijden ze met smalle wegbanden, waardoor ze op gravelroads nauwelijks grip hebben. Zodoende hebben ze, hoewel ze 1 week langer op IJsland zijn dan ik, slechts de helft van mijn kilometers gefietst. Het was wel gezellig, want we zitten bijna drie uur te 'ouwenelen'.
De route terug langs de kust is minder interessant, maar bied me wel een blik op 't witte topje van de Snaefellsjokull. Terug op de camping staan er Nederlanders naast me met dezelfde fiets als mij. Weliswaar in een auto, maar ze zweren me dat dit de eerste maal is dat ze de auto mee hebben.
Morgen probeer ik Borgarnes te halen, maar of dat lukt hangt uiteraard van de wind af.

donderdag 8 juli 2010

Een mager bekkie?

Nederland in de finale? Wie had dat gedacht. Ik in ieder geval niet.
Vanmorgen werd ik pas om half elf wakker. Ik hoef maar 25 km vandaag naar Olafsvik. Het is een beetje druilerig weer. Morgen zou het beter zijn. Dat komt dan goed uit, want dan wil ik een rondje Snaefellsjokull doen.
Toen ik me gisteravond geschoren had schrok ik van mijn magere bekkie. Vanmorgen, na ruim 12 uur te hebben geslapen, zag het er al weer een stuk beter uit. Maar de inspanningen en de kou laten duidelijk hun sporen na. Hoewel ik me prima voel neem ik toch maar even wat gas terug. Een beetje 'bijvoederen' kan geen kwaad. Dan komt alles wel weer goed.
Inmiddels verschijnt er al weer een blauwe lucht aan de horizon.

Update van de laatste paar dagen

Een aantal dagen is het niet gelukt nieuws te plaatsen. Hier een update vanaf zondag 4 juli.

04-07:
Stuart en ik zijn vandaag elk weer onze eigen weg gegaan. Hij was goed gezelschap. Iemand met een groot gevoel voor humor. Ik ga verder richting het oosten en heb opnieuw rugwind. Na 12 km krijg ik een klim van 6 km, die mooi gelijkmatig is en die ik dan ook moeiteloos omhoog fiets. Na de afdaling gaat 't redelijk vlak naar Flokalundur. Onderweg kom ik nog een Italiaan en 2 Canadezen op de fiets tegen. Vooral de Canadezen hebben interessante informatie voor wat betreft de routes rond Landmannalauger. Maar ik heb de indruk dat het fietsen over gravel hun al snel te veel is.
Als ik aankom in Flokalundur begint het te regenen. Voordat ik mijn tent op zet wacht ik in mijn regenpak rustig de bui af. Ik zie ook de tent staan van Wolfgang en Antoinette. Na eindelijk weer een warme douche is hier het zonnetje ook alweer doorgebroken. Morgen heb ik 120 km op de planning staan. Ik hoop dat de wind me dan ook weer gunstig gezind is.

05-07:
Update komt morgen. Ik ben een beetje laat en moet nog koken en douchen.
Nederland halve finales, niet slecht.

06-07:
Toen ik gisteren op de fiets stapte was het windstil (!). Perfect om de 120 km langs de kust naar Bjarkalundur te fietsen. Na 4 km krijg ik een stuk van 15 km waar ze met de weg bezig zijn. Dat betekent voor mij veel gehobbel en gebobbel. De wind is inmiddels ook opgestoken. Twee fikse klimmen aan het eind van de dag zorgen voor 't toetje. Ik had het idee om dit stuk te mijden met behulp van een veerboot, omdat ik dacht dat het geen interessant stuk om te fietsen zou zijn. Maar ik heb tijd zat en dus heb ik het toch maar gefietst. En daar heb ik geen spijt van . Landschappelijk was het zeer de moeite waard. Onderweg ontdek ik dat mijn trapas krom is. Geen idee hoe dat gebeurt is. Ik heb er op zich geen last van en dramatisch is het ook niet. Ik heb een nieuwe in de fietstas.
Ik kwam ook nog een Pools stel tegen. Ook op de fiets. Ondanks dat ze niet veel te besteden hebben, zijn ze wel bereid hun eten met mij te delen.
Vandaag een kleine 100 km. Ik weet niet of dat gaat lukken.

07-07:
Vanmorgen zat ik pas om 11.30 uur in het zadel. Ik heb na de inspanning van gisteren wel heel goed geslapen. Als ik na 25 km koffie ga drinken stappen even later ook Wolfgang en Antonette het etablissement binnen. Koffie drinken duur ff wat langer. Twee uur later vervolg ik mijn eigen weg. De afstand naar Bidadalur blijkt, in tegenstelling tot wat ik dacht, geen 100 km maar iets meer dan 60 te zijn. Ik kom dus nog op tijd op de camping aan. Ik haal wat 'vers' geld en doe wat inkopen. Vanavond maar even mijn fiets nakijken. Ik ben overigens verbaasd over mijn soepele benen. Na een dag als gisteren draaien ze lekker.
Het wordt nu wat drukker op de campings. Het vakantieseizoen op IJsland komt nu op gang. En ik kom nu dagelijks andere fietsers tegen.
Morgen koers ik richting Sneafelljokul. Kijken hoe de wind dan staat.

08-07:
De wind was vannacht sterk toegenomen en ik verwachtte hem schuin tegen. Een reden om vanmorgen al snel te besluiten om vandaag in Budardalur te blijven. Na de koffie en de vraag aan de serveerster 'of het hier altijd zo hard waaide' en zeker na het antwoord van haar 'dat het geen zin had de dag van morgen af te wachten' besloot ik (het was inmiddels al 11.30 uur) toch te vertrekken. De eerste 12 km waren 'levenslink'. Maar dan draaide de wind en ik krijg de storm zowaar in de rug. Af en toe zijn er stukken bij dat de wind van opzij komt en 'leunend in de wind' haal ik toch 20 km per uur. De gravelroad slingert zich door het glooiende landschap. En op de hoogste punten kan ik mijn eigen kilometers zien liggen. Zo zie ik het graag. Op de stukken met rugwind vlieg ik met 30 per uur (of meer) over het gravel. Olafsvik was het eigenlijke doel, maar in Grundarfjordur vind ik het wel welletjes. Veel verder dan verwacht. Ik hoop dat de bewolking morgen weg is, zodat ik een mooi zicht heb op de Snaefellsjokull.

zaterdag 3 juli 2010

Een dagje wandelen

Gisteren hadden Stuart en ik besloten om een dagje te gaan wandelen. We zouden via de hoofdweg richting Latrabjarg lopen. In de hoop dat we een lift konden krijgen. En die lift kregen we van gemeentewerkers, die waarschuwingsborden moesten plaatsen bij het klif. Op de plek waar onlangs die toerist naar beneden is gekukeld. Wat een wrang toeval. Als we de borden (op de kar) een beetje aan de kant schoppen, is er genoeg ruimte om te zitten. Ik ben blij dat ik de vorige dag al geweest was, want er zijn nu veel minder papegaaiduikers. Langs het klif lopen we terug richting camping. Van een Zwitsers stel, die daar ook zijn, mogen we af en toe de verrekijker lenen. Zo kunnen we de vogels van dichtbij en haarscherp bekijken. Van alle vogels die we zien is de papegaaaiduiker wel mijn favoriet.
Wandelroutes staan niet erg goed aangegeven op IJsland. We orienteren ons met een vaag kaartje en de gps van Stuart. Na 8 uur banjeren zijn we terug op de camping.
Het was weer een geslaagd dagje.
Vandaag zijn we terug gefietst naar Patreksfjordur. We hadden weer rugwind, zodat we eerder dan gepland in Patreksfjordur terug waren. Ik heb voor een paar dagen inkopen gedaan, omdat ik de komende paar honderd km waarschijnlijk geen winkels tegen ga komen.
Stuart gaat morgen richting het noorden en ik naar het zuiden. Voorlopig heb ik geen beschikking over een internetverbinding. Maar zo snel als mogelijk stuur ik weer wat foto's.
Over de Westfjorden: ik vind het een van de mooiste gebieden van IJsland. En dat komt door de hoogteverschillen en de mooie uitzichten.

1e opdracht voltooid

Na twee dagen eindelijk weer 'ontvangst'. En weer in staat mijn berichten per sms te versturen.
Eergisteren samen met Stuart richting Breidavik gefietst. De eerste 12 km 't fjord in worden we continu van de weg geblazen. Daarna gaan we weer richting het westen en krijgen we de stormwind in de rug. Op een gegeven moment moeten we 't binnenland in en dat betekent klimmen. Maar met de wind in de rug is het niet moeilijk om een lekker tempo te vinden.
De camping in Breidavik is iets duurder. Maar wel met douche (ongeveer 2 minuten warm water). En 'gratis' internet, dwz onbeperkt voor 800 Kronen en wel je eigen computer meenemen natuurlijk. Maar de koffie is wel echt gratis.
's Avonds komen we nog in gesprek met een Amerikaan, die nog naar Latrabjarg gaat om papegaaiduikers te 'schieten'. En of we mee willen. En die uitnodiging neem ik graag aan, want ik heb een opdracht meegekregen om een foto van een papegaaiduiker te maken. Die 1e missie is geslaagd. Ik heb een paar hele mooie plaatjes van deze geinige vogel geschoten. Ik zal zo z.s.m. deze eigen foto's voor dit weblog of mijn webalbum IJsland aanleveren.