Toen ik gisteren mijn tent uit kwam leek het weer goed en ook het zuchtje wind kwam van de goede kant. Dus de boel maar ingepakt en vertrokken. De kilometers rolden gestaag onder mijn wielen door en het wachten was op het 'vreselijke zuidelijke stuk' van de Sprengisandur. Om een lang verhaal kort te maken .... het vreselijke stuk bleef uit.
Na 3 dagen zit ik weer op asfalt. Van andere fietsers had ik het een en ander gehoord over los zand, keien, kilometers lang stukken wasbord en steile heuvels. En ik zou vaak moeten duwen. Welnu: ik heb geen meter hoeven lopen en vond de route eigenlijk best goed. Ik heb al veel slechtere stukken gehad op IJsland. Ik heb er wel van genoten. Het landschap was prachtig. Een paar foto's geven misschien een goed beeld van het binnenland.
Ik zit nu wel weer in de bewoonde wereld. Uitgerekend het weekend dat ik eigenlijk had willen vermijden. Maar de koffie die ik net heb gedronken smaakte dubbel zo goed. Tijd om een supermarkt op te zoeken. Ik heb mijn kwarktoetjes al 3 dagen moeten missen.
Na 3 dagen zit ik weer op asfalt. Van andere fietsers had ik het een en ander gehoord over los zand, keien, kilometers lang stukken wasbord en steile heuvels. En ik zou vaak moeten duwen. Welnu: ik heb geen meter hoeven lopen en vond de route eigenlijk best goed. Ik heb al veel slechtere stukken gehad op IJsland. Ik heb er wel van genoten. Het landschap was prachtig. Een paar foto's geven misschien een goed beeld van het binnenland.
Ik zit nu wel weer in de bewoonde wereld. Uitgerekend het weekend dat ik eigenlijk had willen vermijden. Maar de koffie die ik net heb gedronken smaakte dubbel zo goed. Tijd om een supermarkt op te zoeken. Ik heb mijn kwarktoetjes al 3 dagen moeten missen.
Bij het bereiken van het asfalt heb ik de bandenspanning nagekeken. Achter verlies ik altijd druk. Er zat minder dan 2 bar in i.p.v. de 4,5 waar ik normaal mee rij. Het verklaart wel waarom ik goed vooruit kwam op de stukken met losse ondergrond. Na de spanning weer op normaal niveau te hebben gebracht kan ik ook weer tempo maken op het asfalt. De laatste 20 km voor Arnes krijg ik nog even tegenwind. Elf jaar geleden was dit allemaal nog gravel, maar het asfalt rukt steeds verder op. Op dit moment komt er niet veel meer bij. Ik heb begrepen dat het geld op is.
In Arnes staat de camping vol met leden van een trekkastvereniging (accordeon). Maar ik heb een mooi rustig plekje gevonden waar geen campers en caravans kunnen staan. Op die plek hebben we elf jaar geleden ook voor de eerste maal het rek van mijn broer zijn motor laten lassen. Dat moesten we later nog een paar keer doen.
Morgen rij ik richting de kust. Ik wil maandagmiddag met de boot naar het eilandje Vestmannaeyjar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten