Met 6 uur vertraging verlaat de boot (de Norroena) de haven van Sedisfjordur. En dus heb ik tijd om, na 11 weken, de balans op te maken. Op het forum van de wereldfietser (http://www.wereldfietser.nl/) wordt IJsland wel eens een hardcore bestemming genoemd. Die mening deel ik niet. Ik heb het op IJsland niet zwaarder gehad dan op andere reizen. Toch heb ik wel fietsers getroffen die afknapten op de wind en de regen en/of op de slechte conditie van de wegen. Maar eigenlijk ontkom je op IJsland daar niet aan. De meeste fietsers trekken zich daar niets van aan en fietsen met een grote grijns het eiland rond. Wat dat betreft heb ik diep respect voor het Zwitserse stel Stepanie en Stephan, die op hun veel te zwaar beladen fietsen met een glimlach van oor tot oor ook het binnenland niet schuwden. Bovendien is het hun eerste reis per fiets en zijn ze vanuit Zwitserland naar de boot gefietst. En waar ik in 2 uur van Egilsstadir over de pas naar Sedisfjordur fiets, hadden zij over datzelfde traject 4 uur nodig. Waarbij ze de nodige kilometers gedrukt hebben. Hieruit blijkt maar weer dat het koppie belangrijker is dan de benen. En dat ze over de juiste instelling beschikken. Hun webblog: http://stefnstepf.blogspot.com/.
De grootste problemen die ik heb gehad waren een cameralens die niet meer zonder hulp terug ging en een geknapte schoenveter. Serieuze problemen dus. Ik heb aan mijn fiets minimale onderhoud gepleegd. Hij gaf geen krimp, ondanks dat hij heel veel te verduren heeft gehad.
Morgen de ergenis-top 5 en meer relevante informatie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten